Οι μεταφράσεις είναι δικές μου και είναι βιαστικές γιατί είναι εντελώς εργαλειακές -- σημειώσεις προς έναν στόχο που δεν είναι ούτε ο Χέγκελ ούτε ο Καντ αλλά ο Ιμπεριαλισμός του Λένιν, και μάλιστα ένα συγκεκριμένο απόσπασμά του. Οπότε απολογούμαι προκαταρκτικά για όλες τις μεταφραστικές τσαπατσουλιές. LR
---
Καντ, Αιώνια ειρήνη:
Ως κράτη, τα έθνη μπορούν να αξιολογηθούν ως άτομα, τα οποία στη φυσική τους κατάσταση, δηλαδή στην ανεξαρτησία τους από εξωτερικούς νόμους, ήδη βλάπτουν το ένα το άλλο όντας το ένα κοντά στο άλλο. Και καθένα απ' αυτά, για χάρη της ασφάλειάς του, μπορεί και πρέπει να απαιτεί από τα άλλα να εισέλθουν μαζί του σε μια συμφωνία παρόμοια με το πολιτικό σύνταγμα, όπου θα εξασφαλίζεται στο καθένα το δικαίωμά του.
[...]
Αυτό θα ήταν μια Κοινωνία των Εθνών, η οποία όμως δεν χρειάζεται να είναι ένα κράτος των εθνών. Αυτό θα ήταν αντίφαση, στο βαθμό που κάθε κράτος περιλαμβάνει τη σχέση ενός ανώτερου (νομοθέτη) με έναν κατώτερο (που υπακούει, δηλαδή το λαό)· αλλά ένας αριθμός εθνών μέσα σε ένα κράτος θα ήταν μόνο ένα κράτος, και αυτό αντιφάσκει με την προϋπόθεση (αφού εδώ πρέπει να αναλογιστούμε το αμοιβαία δικαιώματα των εθνών, στο βαθμό που αποτελούν διαφορετικά κράτη και δεν ενσωματώνονται σε ένα κοινό κράτος.
[...]
Υπάρχει, σύμφωνα με τη λογική, μόνο ένας τρόπος με τον οποίο τα κράτη, στη σχέση τους μεταξύ τους, μπορούν να εγκαταλείψουν την κατάσταση ανομίας, η οποία δεν περιλαμβάνει τίποτε παρά τον πόλεμο. Αυτός ο τρόπος είναι, όπως και τα άτομα, να παραιτηθούν από την άγρια (άνομη) βία, να συμμορφωθούν με δημόσιους εξαναγκαστικούς νόμους και έτσι να σχηματίσουν ένα διαρκώς διευρυνόμενο κράτος εθνών (civitas gentium) το οποίο στο τέλος θα περιελάμβανε όλα τα έθνη της γης. Αλλά σύμφωνα με την ιδέα που έχουν για τα δικαιώματα των εθνών, δεν το θέλουν καθόλου τούτο, κι έτσι απορρίπτουν στο επίπεδο υπόθεσης αυτό που είναι σωστό στο επίπεδο θέσης. Έτσι, για να μη χαθούν όλα, στη θέση της καταφατικής ιδέας μιας παγκόσμιας κοινοπολιτείας παραμένει μόνο το αρνητικό υποκατάστατο μιας Ένωσης που να αποτρέπει τον πόλεμο.
Καντ, Μεταφυσική της ηθικής:
Μόνο σε μια παγκόσμια ένωση κρατών (ανάλογη με αυτή δια της οποίας ένας λαός γίνεται κράτος) μπορούν τα δικαιώματα να διατηρούνται πραγματικά και να έλθει μια πραγματική κατάσταση ειρήνης.
[...]
Έτσι, η αιώνια ειρήνη, ο απώτατος στόχος του συνολικού δικαιώματος των εθνών, είναι πράγματι ανέφικτη ιδέα. Κι όμως, οι πολιτικές αρχές οι οποίες κινούνται προς την κατεύθυνση της αιώνιας ειρήνης, της εισόδου σε τέτοιες συμμαχίες κρατών, ώστε αυτές να υπηρετούν την διαρκή προσέγγιση σ' αυτή [την αιώνια ειρήνη] δεν είναι ανέφικτες.
Χέγκελ, Φιλοσοφία του δικαίου:
Συχνά προτείνεται η αιώνια ειρήνη ως ένα ιδανικό για το οποίο πρέπει να αγωνιστεί η ανθρωπότητα. Με τον στόχο αυτό κατά νου, ο Καντ πρότεινε μια Κοινωνία Μοναρχών που θα ρύθμιζαν τις διαφορές ανάμεσα στα κράτη, και η Ιερά Συμμαχία είχε το νόημα μιας ένωσης παρόμοιου τύπου. Αλλά το κράτος είναι άτομο και η ατομικότητα ουσιαστικά υπονοεί την άρνηση. Έτσι, ακόμα και αν ένας αριθμός κρατών γίνουν μια οικογένεια, αυτή ο ομάδα, ως άτομο, πρέπει να δημουργήσει το αντίθετό της και να φτιάξει έναν εχθρό. [...] Ακούμε πολλά κηρύγματα απ' τον άμβωνα για την ανασφάλεια, τη ματαιότητα και την αστάθεια των εγκόσμιων πραγμάτων, αλλά όλοι σκέφτονται, όσο και αν συγκινούνται από όσα ακούν, ότι οι ίδιοι τουλάχιστο θα διατηρήσουν τα δικά τους.
[...]
Ο Καντ είχε την ιδέα να εξασφαλίσει την "αιώνια ειρήνη" μέσω μιας Κοινωνίας των Εθνών η οποία θα διαιτήτευε σε κάθε διαφορά. Θα ήταν μια δύναμη η οποία θα αναγνωριζόταν από κάθε ξεχωριστό κράτος, και θα διαιτήτευε κάθε περίπτωση διαφωνίας, ώστε να το καταστήσει αδύνατο για τους διαφωνούντες να προσφύγουν στον πόλεμο για να την επιλύσουν. Αυτή η ιδέα προϋποθέτει μια συμφωνία μεταξύ κρατών η οποία θα βασιζόταν σε ηθικές ή θρησκευτικές ή άλλες βάσεις ή θεωρήσεις, αλλά θα εξαρτώταν τελικά σε κάθε περίπτωση από μια συγκεκριμένη κυρίαρχη βούληση και για τον λόγο αυτό, θα ήταν κάτι επηρεασμένο από την ενδεχομενικότητα.
Η βασική πρόταση για το διεθνές δίκαιο (δηλ., για τον οικουμενικό νόμο, ο οποίος πρέπει να ισχύει απόλυτα μεταξύ εθνών, σε διάκριση από το συγκεκριμένο περιεχόμενο συμφωνιών), είναι ότι οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται ως βάση των υποχρεώσεων που απορρέουν ανάμεσα στα κράτη. Αλλά αφού η κυριαρχία ενός κράτους είναι το θεμέλιο της σχέσης του με τα άλλα, τα κράτη βρίσκονται απ' αυτή την άποψη σε φυσική κατάσταση [κατάσταση στην οποία η ισχύς αποτελεί το δίκαιο] το ένα προς το άλλο. Τα δικαιώματά τους πραγματώνονται μόνο στην συγκεκριμένη τους βούληση και όχι σε μια οικουμενική βούληση που θα είχε συνταγματικά δικαιώματα πάνω τους.
---
Καντ, Αιώνια ειρήνη:
Ως κράτη, τα έθνη μπορούν να αξιολογηθούν ως άτομα, τα οποία στη φυσική τους κατάσταση, δηλαδή στην ανεξαρτησία τους από εξωτερικούς νόμους, ήδη βλάπτουν το ένα το άλλο όντας το ένα κοντά στο άλλο. Και καθένα απ' αυτά, για χάρη της ασφάλειάς του, μπορεί και πρέπει να απαιτεί από τα άλλα να εισέλθουν μαζί του σε μια συμφωνία παρόμοια με το πολιτικό σύνταγμα, όπου θα εξασφαλίζεται στο καθένα το δικαίωμά του.
[...]
Αυτό θα ήταν μια Κοινωνία των Εθνών, η οποία όμως δεν χρειάζεται να είναι ένα κράτος των εθνών. Αυτό θα ήταν αντίφαση, στο βαθμό που κάθε κράτος περιλαμβάνει τη σχέση ενός ανώτερου (νομοθέτη) με έναν κατώτερο (που υπακούει, δηλαδή το λαό)· αλλά ένας αριθμός εθνών μέσα σε ένα κράτος θα ήταν μόνο ένα κράτος, και αυτό αντιφάσκει με την προϋπόθεση (αφού εδώ πρέπει να αναλογιστούμε το αμοιβαία δικαιώματα των εθνών, στο βαθμό που αποτελούν διαφορετικά κράτη και δεν ενσωματώνονται σε ένα κοινό κράτος.
[...]
Υπάρχει, σύμφωνα με τη λογική, μόνο ένας τρόπος με τον οποίο τα κράτη, στη σχέση τους μεταξύ τους, μπορούν να εγκαταλείψουν την κατάσταση ανομίας, η οποία δεν περιλαμβάνει τίποτε παρά τον πόλεμο. Αυτός ο τρόπος είναι, όπως και τα άτομα, να παραιτηθούν από την άγρια (άνομη) βία, να συμμορφωθούν με δημόσιους εξαναγκαστικούς νόμους και έτσι να σχηματίσουν ένα διαρκώς διευρυνόμενο κράτος εθνών (civitas gentium) το οποίο στο τέλος θα περιελάμβανε όλα τα έθνη της γης. Αλλά σύμφωνα με την ιδέα που έχουν για τα δικαιώματα των εθνών, δεν το θέλουν καθόλου τούτο, κι έτσι απορρίπτουν στο επίπεδο υπόθεσης αυτό που είναι σωστό στο επίπεδο θέσης. Έτσι, για να μη χαθούν όλα, στη θέση της καταφατικής ιδέας μιας παγκόσμιας κοινοπολιτείας παραμένει μόνο το αρνητικό υποκατάστατο μιας Ένωσης που να αποτρέπει τον πόλεμο.
Καντ, Μεταφυσική της ηθικής:
Μόνο σε μια παγκόσμια ένωση κρατών (ανάλογη με αυτή δια της οποίας ένας λαός γίνεται κράτος) μπορούν τα δικαιώματα να διατηρούνται πραγματικά και να έλθει μια πραγματική κατάσταση ειρήνης.
[...]
Έτσι, η αιώνια ειρήνη, ο απώτατος στόχος του συνολικού δικαιώματος των εθνών, είναι πράγματι ανέφικτη ιδέα. Κι όμως, οι πολιτικές αρχές οι οποίες κινούνται προς την κατεύθυνση της αιώνιας ειρήνης, της εισόδου σε τέτοιες συμμαχίες κρατών, ώστε αυτές να υπηρετούν την διαρκή προσέγγιση σ' αυτή [την αιώνια ειρήνη] δεν είναι ανέφικτες.
Χέγκελ, Φιλοσοφία του δικαίου:
Συχνά προτείνεται η αιώνια ειρήνη ως ένα ιδανικό για το οποίο πρέπει να αγωνιστεί η ανθρωπότητα. Με τον στόχο αυτό κατά νου, ο Καντ πρότεινε μια Κοινωνία Μοναρχών που θα ρύθμιζαν τις διαφορές ανάμεσα στα κράτη, και η Ιερά Συμμαχία είχε το νόημα μιας ένωσης παρόμοιου τύπου. Αλλά το κράτος είναι άτομο και η ατομικότητα ουσιαστικά υπονοεί την άρνηση. Έτσι, ακόμα και αν ένας αριθμός κρατών γίνουν μια οικογένεια, αυτή ο ομάδα, ως άτομο, πρέπει να δημουργήσει το αντίθετό της και να φτιάξει έναν εχθρό. [...] Ακούμε πολλά κηρύγματα απ' τον άμβωνα για την ανασφάλεια, τη ματαιότητα και την αστάθεια των εγκόσμιων πραγμάτων, αλλά όλοι σκέφτονται, όσο και αν συγκινούνται από όσα ακούν, ότι οι ίδιοι τουλάχιστο θα διατηρήσουν τα δικά τους.
[...]
Ο Καντ είχε την ιδέα να εξασφαλίσει την "αιώνια ειρήνη" μέσω μιας Κοινωνίας των Εθνών η οποία θα διαιτήτευε σε κάθε διαφορά. Θα ήταν μια δύναμη η οποία θα αναγνωριζόταν από κάθε ξεχωριστό κράτος, και θα διαιτήτευε κάθε περίπτωση διαφωνίας, ώστε να το καταστήσει αδύνατο για τους διαφωνούντες να προσφύγουν στον πόλεμο για να την επιλύσουν. Αυτή η ιδέα προϋποθέτει μια συμφωνία μεταξύ κρατών η οποία θα βασιζόταν σε ηθικές ή θρησκευτικές ή άλλες βάσεις ή θεωρήσεις, αλλά θα εξαρτώταν τελικά σε κάθε περίπτωση από μια συγκεκριμένη κυρίαρχη βούληση και για τον λόγο αυτό, θα ήταν κάτι επηρεασμένο από την ενδεχομενικότητα.
Η βασική πρόταση για το διεθνές δίκαιο (δηλ., για τον οικουμενικό νόμο, ο οποίος πρέπει να ισχύει απόλυτα μεταξύ εθνών, σε διάκριση από το συγκεκριμένο περιεχόμενο συμφωνιών), είναι ότι οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται ως βάση των υποχρεώσεων που απορρέουν ανάμεσα στα κράτη. Αλλά αφού η κυριαρχία ενός κράτους είναι το θεμέλιο της σχέσης του με τα άλλα, τα κράτη βρίσκονται απ' αυτή την άποψη σε φυσική κατάσταση [κατάσταση στην οποία η ισχύς αποτελεί το δίκαιο] το ένα προς το άλλο. Τα δικαιώματά τους πραγματώνονται μόνο στην συγκεκριμένη τους βούληση και όχι σε μια οικουμενική βούληση που θα είχε συνταγματικά δικαιώματα πάνω τους.
http://leninreloaded.blogspot.gr/2014/08/blog-post_28.html
Αναρτήσεις
.jpg)
