Κίνηση "Απελάστε το Ρατσισμό"
Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι χωρίς τη νίκη των συμμάχων ο ναζισμός θα κυριαρχούσε σε όλο τον πλανήτη.
Είναι αλήθεια ότι η στρατιωτική ήττα του “Άξονα” έφερε και την ανατροπή των καθεστώτων του Χίτλερ, του Μουσολίνι και …της στρατιωτικής χούντας που κυβερνούσε στην Ιαπωνία. Όμως, το να περάσει κανείς από αυτό το αποτέλεσμα στο συμπέρασμα ότι ο πόλεμος των Συμμάχων ήταν αντιφασιστικός είναι σαν να ισχυρίζεται ότι, όταν ένας εμπρηστής προσπαθεί να σβήσει τη φωτιά που άναψε ο ίδιος, για να γλιτώσει από τις φλόγες, πρέπει να παρασημοφορείται.
Στήριξη
Η Βρετανία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ έκαναν άμεσα ή έμμεσα ό,τι μπορούσαν στη δεκαετία του ’30 για να ενισχυθεί ο φασισμός. Οι δυνάμεις του ιδιωτικού καπιταλισμού χαιρέτησαν την άνοδο του Μουσολίνι στην εξουσία το 1922, βλέποντάς τον σαν φραγμό στην απειλή της κοινωνικής επανάστασης, ενθάρρυναν τη φασιστική Ιταλία να καταλάβει την Αιθιοπία το 1935 και τήρησαν ευμενή ουδετερότητα όταν τα συντάγματα των μελανοχιτώνων στήριζαν τον Φράνκο το 1936-39 στον πόλεμό του ενάντια στους Δημοκρατικούς της Ισπανίας.
Ο Χίτλερ αντιμετωπίστηκε από την πλειονότητα των Δυτικών αρχουσών τάξεων έως το 1939 με μεγάλη συμπάθεια για τον αντιμαρξισμό του. Οι δυτικές δυνάμεις παρέδωσαν την Κεντρική Ευρώπη και την Τσεχοσλοβακία στο ναζιστικό έλεγχο με τη συμφωνία του Μονάχου το 1938 και προσπάθησαν να στρέψουν τις ορέξεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού ενάντια στην ΕΣΣΔ και μακριά από αυτές. Ο Χίτλερ έγινε εχθρός μόνο όταν φάνηκε ότι οι επιδιώξεις του απειλούσαν τα άμεσα και ζωτικά συμφέροντα της βρετανικής και γαλλικής άρχουσας τάξης.
Οι μεγάλες αμερικανικές εταιρίες έκαναν χρυσές δουλειές με τα καθεστώτα του Χίτλερ και του Μουσολίνι. Η ρήξη ήρθε όταν οι νίκες της ναζιστικής Γερμανίας στην ηπειρωτική Ευρώπη το 1940 έδειξαν στην κυβέρνηση των ΗΠΑ ότι απειλείτο η παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων.
Η ΕΣΣΔ του Στάλιν έχει τεράστιες ευθύνες για το γιγάντεμα της φασιστικής απειλής. Το καθεστώς του Στάλιν, με την επιρροή που είχε στο εργατικό κίνημα διεθνώς μέσω της εκφυλισμένης και γραφειοκρατικοποιημένης Κομιτέρν, άφησε να ανοίξει ο δρόμος του Χίτλερ προς την εξουσία το 1930-33 με τη σεχταριστική πολιτική της 3ης περιόδου που επέβαλε στο γερμανικό Κ.Κ. Η στροφή στα Λαϊκά Μέτωπα το 1935-39 στη Γαλλία έπνιξε τις μαζικές απεργίες του Ιουνίου του 1936 και στην Ισπανία στραγγάλισε την εργατική επανάσταση που ξέσπασε το 1936 και που είχε τη δυνατότητα να φράξει το δρόμο στους φασίστες του Φράνκο, κλονίζοντας έτσι και το καθεστώς του Μουσολίνι. Το 1939, όταν ήταν πια φανερό ότι ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος, το σύμφωνο μεταξύ των Ρίμπεντροπ και Μολότοφ (υπουργών Εξωτερικών του Χίτλερ και του Στάλιν) μοίρασε με τη ναζιστική Γερμανία την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής. Ο Στάλιν ήλπιζε πως με αυτό τον τρόπο θα έμενε έξω από τον πόλεμο, ενώ ο Χίτλερ θα εξαντλούνταν πολεμώντας τις δυτικές δυνάμεις.
Εγκλήματα
Οι μέθοδοι που οι Σύμμαχοι εφάρμοσαν στον πόλεμο δεν είχαν τίποτε το απελευθερωτικό. Ενώ διακήρυσσαν πως ο πόλεμος ήταν μια “σταυροφορία για τη δημοκρατία”, αντιμετώπισαν τους λαούς της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας σαν να ταυτίζονταν με τα τυραννικά καθεστώτα που τους κυβερνούσαν. Οι Δυτικοί σύμμαχοι ειδικεύτηκαν στους μαζικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς εναντίον πόλεων, σφαγιάζοντας γύρω στους 600.000 Γερμανούς και πάνω από 900.000 χιλιάδες Ιάπωνες αμάχους. Αυτή η δολοφονική πρακτική κορυφώθηκε με τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι το 1945, τη στιγμή που η Ιαπωνία είχε ήδη ηττηθεί. Η σταλινική ΕΣΣΔ, σε αντίθεση με την μπολσεβίκικη Ρωσία των πρώτων χρόνων της επανάστασης του Οκτώβρη, δεν έκανε καμία προσπάθεια να στρέψει τους Γερμανούς στρατιώτες ενάντια στους αξιωματικούς τους. Υιοθέτησε το σύνθημα “ο καλός Γερμανός είναι ο νεκρός Γερμανός”, εξοντώνοντας στα στρατόπεδα συγκέντρωσής της τους περισσότερους αιχμαλώτους που συνελάμβανε. Έτσι, οι Γερμανοί φαντάροι δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να πολεμήσουν μέχρι τέλους.
Απέναντι στο μεγαλύτερο, ίσως, μαζικό έγκλημα που έχει γίνει στην ιστορία, τη γενοκτονία των Εβραίων της Ευρώπης από το ναζιστικό καθεστώς, η συμμαχία των “Δημοκρατικών” δυνάμεων, αφού είχε κλείσει τα σύνορα
στους Εβραίους που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τη χιτλερική Γερμανία πριν από το 1939, έμεινε εντελώς απαθής. Ενώ οι Σύμμαχοι ήταν πολύ καλά πληροφορημένοι για τη διαδικασία του Ολοκαυτώματος, απέφευγαν να χρησιμοποιήσουν τη στρατιωτική τους υπεροχή, που από το 1943 και μετά ήταν αδιαμφισβήτητη, για να διαλύσουν το μηχανισμό των στρατοπέδων εξόντωσης, των κρεματορίων κ.λπ. Τα βομβαρδιστικά, που θα μπορούσαν να είχαν κόψει τις σιδηροδρομικές γραμμές για το Άουσβιτς και την Τρεμπλίνκα, στέλνονταν να ισοπεδώσουν τις εργατικές συνοικίες του Αμβούργου και της Δρέσδης.
Για την κυριαρχία
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένας αντιδραστικός πόλεμος από όλες τις πλευρές. Ήταν η συνέχιση του αγώνα για το ξαναμοίρασμα του κόσμου μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που ξεκίνησε το 1914 με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό δεν σημαίνει πως οι εκατομμύρια εργάτες, που πολέμησαν είτε στους συμμαχικούς στρατούς είτε στα κινήματα αντίστασης σε όλη την Ευρώπη, είχαν άδικο να θέλουν την ήττα του ναζισμού. Τα καθεστώτα του Χίτλερ, του Μουσολίνι και της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας ήταν τερατογενέσεις του καπιταλισμού σε κρίση, προκάλεσαν ασύλληπτες εκατόμβες νεκρών και άξιζαν την εκμηδένιση. Όμως, οι Ρούσβελτ, Τσόρτσιλ, Στάλιν μαζί με τους ελάσσονες αστέρες της “Δημοκρατικής Συμμαχίας” δεν είχαν καμία σχέση με αυτή τη διάθεση των από κάτω. Πολιτικά εξέφραζαν άρχουσες τάξεις, που αφού εξέθρεψαν όσο μπορούσαν το τέρας, μετά, για να γλιτώσουν, δημαγώγησαν πάνω στα αντιφασιστικά αισθήματα των λαών τους, για να κερδίσουν τον πόλεμο και να εξασφαλίσουν ένα μεταπολεμικό κόσμο, όπου η κυριαρχία και τα πλούτη τους θα έμεναν άθικτα.
Σε αντίθεση με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Β’ Παγκόσμιος δεν έληξε με νικηφόρα εργατική επανάσταση. Η κυριαρχία του σταλινισμού μέσα στο εργατικό κίνημα εμπόδισε το κύμα των μαζικών αγώνων, που απελευθέρωσε από τους φασίστες ολόκληρες περιοχές της Γαλλίας το 1944 και τη Βόρειο Ιταλία το χειμώνα του 1944-45, να προχωρήσει στην ανατροπή του καπιταλισμού. Την ίδια τύχη είχε και η επανάσταση στην Ελλάδα το 1944. Όμως, ακόμα και αυτές οι πολιτικές ημιτελείς επαναστατικές εκρήξεις έδειξαν πόσο εύφλεκτο υλικό υπήρχε στην Ευρώπη τότε και το πόσο δίκιο είχαν όσοι υποστήριζαν σε όλη τη διάρκεια του πολέμου πως ο αγώνας ενάντια στο φασισμό δεν μπορούσε και δεν έπρεπε να γίνει υπό την καθοδήγηση των “δημοκρατικών” αρχουσών τάξεων, αλλά ενάντιά τους και να είναι άρρηκτα δεμένος με την πάλη για μια άλλη κοινωνία.
Χρήστος Πετράκος
Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι χωρίς τη νίκη των συμμάχων ο ναζισμός θα κυριαρχούσε σε όλο τον πλανήτη.
Είναι αλήθεια ότι η στρατιωτική ήττα του “Άξονα” έφερε και την ανατροπή των καθεστώτων του Χίτλερ, του Μουσολίνι και …της στρατιωτικής χούντας που κυβερνούσε στην Ιαπωνία. Όμως, το να περάσει κανείς από αυτό το αποτέλεσμα στο συμπέρασμα ότι ο πόλεμος των Συμμάχων ήταν αντιφασιστικός είναι σαν να ισχυρίζεται ότι, όταν ένας εμπρηστής προσπαθεί να σβήσει τη φωτιά που άναψε ο ίδιος, για να γλιτώσει από τις φλόγες, πρέπει να παρασημοφορείται.
Στήριξη
Η Βρετανία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ έκαναν άμεσα ή έμμεσα ό,τι μπορούσαν στη δεκαετία του ’30 για να ενισχυθεί ο φασισμός. Οι δυνάμεις του ιδιωτικού καπιταλισμού χαιρέτησαν την άνοδο του Μουσολίνι στην εξουσία το 1922, βλέποντάς τον σαν φραγμό στην απειλή της κοινωνικής επανάστασης, ενθάρρυναν τη φασιστική Ιταλία να καταλάβει την Αιθιοπία το 1935 και τήρησαν ευμενή ουδετερότητα όταν τα συντάγματα των μελανοχιτώνων στήριζαν τον Φράνκο το 1936-39 στον πόλεμό του ενάντια στους Δημοκρατικούς της Ισπανίας.
Ο Χίτλερ αντιμετωπίστηκε από την πλειονότητα των Δυτικών αρχουσών τάξεων έως το 1939 με μεγάλη συμπάθεια για τον αντιμαρξισμό του. Οι δυτικές δυνάμεις παρέδωσαν την Κεντρική Ευρώπη και την Τσεχοσλοβακία στο ναζιστικό έλεγχο με τη συμφωνία του Μονάχου το 1938 και προσπάθησαν να στρέψουν τις ορέξεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού ενάντια στην ΕΣΣΔ και μακριά από αυτές. Ο Χίτλερ έγινε εχθρός μόνο όταν φάνηκε ότι οι επιδιώξεις του απειλούσαν τα άμεσα και ζωτικά συμφέροντα της βρετανικής και γαλλικής άρχουσας τάξης.
Οι μεγάλες αμερικανικές εταιρίες έκαναν χρυσές δουλειές με τα καθεστώτα του Χίτλερ και του Μουσολίνι. Η ρήξη ήρθε όταν οι νίκες της ναζιστικής Γερμανίας στην ηπειρωτική Ευρώπη το 1940 έδειξαν στην κυβέρνηση των ΗΠΑ ότι απειλείτο η παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων.
Η ΕΣΣΔ του Στάλιν έχει τεράστιες ευθύνες για το γιγάντεμα της φασιστικής απειλής. Το καθεστώς του Στάλιν, με την επιρροή που είχε στο εργατικό κίνημα διεθνώς μέσω της εκφυλισμένης και γραφειοκρατικοποιημένης Κομιτέρν, άφησε να ανοίξει ο δρόμος του Χίτλερ προς την εξουσία το 1930-33 με τη σεχταριστική πολιτική της 3ης περιόδου που επέβαλε στο γερμανικό Κ.Κ. Η στροφή στα Λαϊκά Μέτωπα το 1935-39 στη Γαλλία έπνιξε τις μαζικές απεργίες του Ιουνίου του 1936 και στην Ισπανία στραγγάλισε την εργατική επανάσταση που ξέσπασε το 1936 και που είχε τη δυνατότητα να φράξει το δρόμο στους φασίστες του Φράνκο, κλονίζοντας έτσι και το καθεστώς του Μουσολίνι. Το 1939, όταν ήταν πια φανερό ότι ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος, το σύμφωνο μεταξύ των Ρίμπεντροπ και Μολότοφ (υπουργών Εξωτερικών του Χίτλερ και του Στάλιν) μοίρασε με τη ναζιστική Γερμανία την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής. Ο Στάλιν ήλπιζε πως με αυτό τον τρόπο θα έμενε έξω από τον πόλεμο, ενώ ο Χίτλερ θα εξαντλούνταν πολεμώντας τις δυτικές δυνάμεις.
Εγκλήματα
Οι μέθοδοι που οι Σύμμαχοι εφάρμοσαν στον πόλεμο δεν είχαν τίποτε το απελευθερωτικό. Ενώ διακήρυσσαν πως ο πόλεμος ήταν μια “σταυροφορία για τη δημοκρατία”, αντιμετώπισαν τους λαούς της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας σαν να ταυτίζονταν με τα τυραννικά καθεστώτα που τους κυβερνούσαν. Οι Δυτικοί σύμμαχοι ειδικεύτηκαν στους μαζικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς εναντίον πόλεων, σφαγιάζοντας γύρω στους 600.000 Γερμανούς και πάνω από 900.000 χιλιάδες Ιάπωνες αμάχους. Αυτή η δολοφονική πρακτική κορυφώθηκε με τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι το 1945, τη στιγμή που η Ιαπωνία είχε ήδη ηττηθεί. Η σταλινική ΕΣΣΔ, σε αντίθεση με την μπολσεβίκικη Ρωσία των πρώτων χρόνων της επανάστασης του Οκτώβρη, δεν έκανε καμία προσπάθεια να στρέψει τους Γερμανούς στρατιώτες ενάντια στους αξιωματικούς τους. Υιοθέτησε το σύνθημα “ο καλός Γερμανός είναι ο νεκρός Γερμανός”, εξοντώνοντας στα στρατόπεδα συγκέντρωσής της τους περισσότερους αιχμαλώτους που συνελάμβανε. Έτσι, οι Γερμανοί φαντάροι δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να πολεμήσουν μέχρι τέλους.
Απέναντι στο μεγαλύτερο, ίσως, μαζικό έγκλημα που έχει γίνει στην ιστορία, τη γενοκτονία των Εβραίων της Ευρώπης από το ναζιστικό καθεστώς, η συμμαχία των “Δημοκρατικών” δυνάμεων, αφού είχε κλείσει τα σύνορα
στους Εβραίους που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τη χιτλερική Γερμανία πριν από το 1939, έμεινε εντελώς απαθής. Ενώ οι Σύμμαχοι ήταν πολύ καλά πληροφορημένοι για τη διαδικασία του Ολοκαυτώματος, απέφευγαν να χρησιμοποιήσουν τη στρατιωτική τους υπεροχή, που από το 1943 και μετά ήταν αδιαμφισβήτητη, για να διαλύσουν το μηχανισμό των στρατοπέδων εξόντωσης, των κρεματορίων κ.λπ. Τα βομβαρδιστικά, που θα μπορούσαν να είχαν κόψει τις σιδηροδρομικές γραμμές για το Άουσβιτς και την Τρεμπλίνκα, στέλνονταν να ισοπεδώσουν τις εργατικές συνοικίες του Αμβούργου και της Δρέσδης.
Για την κυριαρχία
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένας αντιδραστικός πόλεμος από όλες τις πλευρές. Ήταν η συνέχιση του αγώνα για το ξαναμοίρασμα του κόσμου μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που ξεκίνησε το 1914 με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό δεν σημαίνει πως οι εκατομμύρια εργάτες, που πολέμησαν είτε στους συμμαχικούς στρατούς είτε στα κινήματα αντίστασης σε όλη την Ευρώπη, είχαν άδικο να θέλουν την ήττα του ναζισμού. Τα καθεστώτα του Χίτλερ, του Μουσολίνι και της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας ήταν τερατογενέσεις του καπιταλισμού σε κρίση, προκάλεσαν ασύλληπτες εκατόμβες νεκρών και άξιζαν την εκμηδένιση. Όμως, οι Ρούσβελτ, Τσόρτσιλ, Στάλιν μαζί με τους ελάσσονες αστέρες της “Δημοκρατικής Συμμαχίας” δεν είχαν καμία σχέση με αυτή τη διάθεση των από κάτω. Πολιτικά εξέφραζαν άρχουσες τάξεις, που αφού εξέθρεψαν όσο μπορούσαν το τέρας, μετά, για να γλιτώσουν, δημαγώγησαν πάνω στα αντιφασιστικά αισθήματα των λαών τους, για να κερδίσουν τον πόλεμο και να εξασφαλίσουν ένα μεταπολεμικό κόσμο, όπου η κυριαρχία και τα πλούτη τους θα έμεναν άθικτα.
Σε αντίθεση με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Β’ Παγκόσμιος δεν έληξε με νικηφόρα εργατική επανάσταση. Η κυριαρχία του σταλινισμού μέσα στο εργατικό κίνημα εμπόδισε το κύμα των μαζικών αγώνων, που απελευθέρωσε από τους φασίστες ολόκληρες περιοχές της Γαλλίας το 1944 και τη Βόρειο Ιταλία το χειμώνα του 1944-45, να προχωρήσει στην ανατροπή του καπιταλισμού. Την ίδια τύχη είχε και η επανάσταση στην Ελλάδα το 1944. Όμως, ακόμα και αυτές οι πολιτικές ημιτελείς επαναστατικές εκρήξεις έδειξαν πόσο εύφλεκτο υλικό υπήρχε στην Ευρώπη τότε και το πόσο δίκιο είχαν όσοι υποστήριζαν σε όλη τη διάρκεια του πολέμου πως ο αγώνας ενάντια στο φασισμό δεν μπορούσε και δεν έπρεπε να γίνει υπό την καθοδήγηση των “δημοκρατικών” αρχουσών τάξεων, αλλά ενάντιά τους και να είναι άρρηκτα δεμένος με την πάλη για μια άλλη κοινωνία.
Χρήστος Πετράκος
Αναρτήσεις
