Ζωή Μαυρουδή

Το υποψιαζόμασταν, μετά το μάθαμε, τώρα το επιβεβαίωσαν και οι ίδιοι οι γενοκτόνοι: δεν υπάρχουν θύματα βιασμού από την επίθεση της Χαμάς.

Οι Παλαιστίνιοι φυσικά είναι θύματα βιασμών και σεξουαλικής βίας εδώ και δεκαετίες στα κολαστήρια του Ισραήλ

Ισραηλινοί αξιωματούχοι παραδέχονται πλέον ανοιχτά πως δεν έχουν λάβει ούτε μια καταγγελία για βιασμό ή σεξουαλική επίθεση την 7η Οκτωβρίου 2023, ούτε έχουν στοιχεία για να ασκήσουν κατηγορίες, παρά τις εκτεταμένες έρευνες. «Αυτό που παρουσιάστηκε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε σύγκριση με αυτό που τελικά θα έχουμε είναι εντελώς διαφορετικό», δήλωσε πρόσφατα η Ισραηλινή εισαγγελέας Μοράν Γκαζ (Moran Gaz, πηγή: Middle East Monitor).

Εν τω μεταξύ, το Ισραήλ αρνήθηκε για άλλη μια φορά την περασμένη εβδομάδα να δώσει άδεια εισόδου για σχετική έρευνα στην Ειδική Αντιπρόσωπο του ΟΗΕ για τη Σεξουαλική Βία, Πραμίλα Πάτεν (Pramila Patten). Σύμφωνα με τον οργανισμό ανθρωπίνων δικαιωμάτων Euro-Med Monitor, η τελευταία αυτή άρνηση προδίδει την ανησυχία του κράτους-απαρτχάιντ πως θα αποκαλυφθεί η συστηματική σεξουαλική βία που ασκεί εναντίον Παλαιστινίων κρατουμένων, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών. Το Euro-Med Monitor αναφέρει ως χαρακτηριστικό παράδειγμα, το στρατόπεδο βασανιστηρίων Sde Teiman, όπου έχουν πεθάνει τουλάχιστον 36 Παλαιστίνιοι κρατούμενοι. Μεταξύ τους, ένας άνδρας που κατέληξε μετά από βιασμό με ράβδο ηλεκτροσόκ.

H σεξουαλική βία συνεχίζει να οπλοποιείται και στη Λωρίδα της Γάζας. Εκεί, Ισραηλινοί στρατιώτες εξαναγκάζουν αιχμάλωτους πολίτες να γδύνονται, με μόνο σκοπό τον εξευτελισμό τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η επιχείρηση στο νοσοκομείο Kamal Adwan, όπου ο IDF απήγαγε δεκάδες Παλαιστίνιους και τους ανάγκασε να γδυθούν. Ανάμεσά τους, μια ηλικιωμένη γυναίκα, που υπό την απειλή όπλου αφαίρεσε το φόρεμα προσευχής και το χιτζάμπ της. «Αφού γδύθηκε, της είπαν κοροϊδευτικά να ξαναφορέσει τα ρούχα της» (πηγή: Middle East Monitor).

Πάει πάνω από χρόνος, όταν έγραφα εδώ για τον βιασμό ως όπλο πολεμικής προπαγάνδας αλλά και εγγενές στοιχείο του φυλακιστικού συστήματος του Ισραήλ. Ήδη από τότε, ανεξάρτητα διεθνή ΜΜΕ όπως το Electronic Intifada, ξεσκέπαζαν την ισραηλινή χασμπάρα και τα δυτικά ρεπορτάζ για βιασμένες γυναίκες και αποκεφαλισμένα παιδιά της 7ης Οκτωβρίου, επισημαίνοντας την απουσία αξιόπιστων μαρτύρων, καταγγελιών ή ιατροδικαστικών τεκμηρίων. Σύντομα, εικόνες εκατοντάδων ημίγυμνων Παλαιστίνιων αιχμαλώτων στη Γάζα, καθώς και βίντεο με Ισραηλινούς στρατιώτες να φορούν γυναικεία εσώρουχα-λάφυρα πλημμύρισαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μαζί με τις γνωστές εικόνες ακροδεξιών Ισραηλινών που εισέβαλαν σε στρατιωτική βάση διαμαρτυρόμενοι για τη σύλληψη εννιά στρατιωτών για βιασμούς κρατουμένων.

Οι Παλαιστίνιοι φυσικά είναι θύματα βιασμών και σεξουαλικής βίας εδώ και δεκαετίες στα κολαστήρια του Ισραήλ, ένα διαχρονικό μαζικό έγκλημα που έχει καταγραφεί και καταγγελθεί από τον ΟΗΕ και διεθνείς οργανώσεις δικαιωμάτων. Το Ισραήλ όμως δεν έχει χρεωθεί το στίγμα του κράτους-βιαστή από τα διεθνή ΜΜΕ, ούτε φυσικά από τους δυτικούς πολιτικούς. Γιατί άραγε;

Η απάντηση δεν είναι μόνο πως αυτοί που κάνουν τα στραβά μάτια είναι οι ίδιοι που χρηματοδοτούν ή σιωπούν απέναντι στη γενοκτονία. Πίσω από την ισραηλινή χασμπάρα για μαζικούς βιασμούς υπάρχει, παραδόξως, η ιστορία μιας αμιγώς δυτικής ρητορικής που πλαισιώνει τον βιασμό ως ένα ιδιαίτερα απεχθές έγκλημα εν καιρώ πολέμου. Η ιδέα αυτή ορίζεται ως «σεξουαλικός εξαιρετισμός» (sex exceptionalism) και έχει κατευθύνει όχι μόνο το διεθνές δίκαιο αλλά και την ποινική αυστηροποίηση εν καιρώ ειρήνης σε χώρες της Δύσης, μαζί και στην Ελλάδα.

Στο προηγούμενο κείμενό μου, ανέφερα ως προς το διεθνές δίκαιο τα εξής:

«Η θέσπιση του βιασμού ως εξαιρετικού εγκλήματος στο διεθνές ποινικό και πολεμικό δίκαιο κορυφώθηκε μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου. Η τότε εστίαση των δυτικών φεμινιστριών στους μαζικούς βιασμούς Μουσουλμάνων γυναικών από δυνάμεις των Σερβοβοσνίων στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας ήταν η αφετηρία για την εδραίωση αυτού που η καθηγήτρια διεθνούς δικαίου, Κάρεν Ενγκλ ονομάζει «θεσμική κοινή λογική»: ο βιασμός και η σεξουαλική βία είναι τα χειρότερα εγκλήματα των πολεμικών συγκρούσεων, διαπράττονται από μεμονωμένα «αρσενικά τέρατα» κυρίως κατά γυναικών και κοριτσιών και η τιμωρία τους είναι η σημαντικότερη πρωτοβουλία για την προώθηση της ειρήνης».

Αυτή η θεσμική κοινή λογική έχει εμπνεύσει εδώ και δεκαετίες αποφάσεις στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο καθώς και ψηφίσματα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, με πρωτοβουλία μεταξύ άλλων της Χίλαρι Κλίντον και της Κοντολίζα Ράις, που αιματοκύλησαν τη Λιβύη και το Ιράκ. Με τη γενοκτονία των Παλαιστινίων όμως το Ισραήλ, άθελά του, υποσκάπτει τον σεξουαλικό εξαιρετισμό της Δύσης σε όλα τα επίπεδα.

Καταρχάς, η ρητορική του βιασμού ως ένα ιδιαίτερα απεχθές όπλο πολέμου δεν πείθει πλέον μιας και το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία. Πώς να επιχειρηματολογήσεις ότι η σεξουαλική βία είναι χειρότερη από τις εν ψυχρώ εκτελέσεις παιδιών στο κεφάλι και το στήθος από σνάιπερ του IDF;

Δεύτερον, όπως ανέφερα ήδη, το Ισραήλ δεν οπλοποιεί τη σεξουαλική βία μόνο στις πολεμικές του επιχειρήσεις, αλλά συστηματικά και στις φυλακές του. Ο σεξουαλικός εξαιρετισμός στο πολεμικό δίκαιο όμως βασίζεται κυρίως στο παράδειγμα του εξαγριωμένου ανεξέλεγκτου στρατιώτη (συνήθως αυτός δεν είναι λευκός) που βιάζει ανυπεράσπιστες γυναίκες, και όχι στην ύπαρξη κρατικών ιδρυμάτων όπου ο βιασμός είναι συστημικό εργαλείο βασανισμού -εν τω προκειμένω μάλιστα, σε ιδρύματα που βρίσκονται σε κατεχόμενα εδάφη.

Έχει σημασία επίσης πως οι βιασμοί Παλαιστινίων φυλακισμένων, όπως ο ορθοπεδικός χειρούργος Αντνάν Αλ-Μπουρς που πιθανόν πέθανε ως αποτέλεσμα ξυλοδαρμού και βιασμού σε ισραηλινή φυλακή, δεν έχουν ξεσηκώσει την κατακραυγή που οι διεθνείς αλλά και εγχώριες φεμινιστικές οργανώσεις επιδεικνύουν απέναντι σε ατομικά σεξουαλικά εγκλήματα και σεξουαλικά σκάνδαλα. Ούτως ή άλλως βέβαια οι προοδευτικές και δευτεροκυματικές φεμινίστριες εντός και εκτός Ελλάδας δεν μιλούν για τη σεξουαλική βία στις φυλακές, την ίδια στιγμή που ζητούν αυστηροποίηση του ποινικού δικαίου, και άρα ενίσχυση του φυλακιστικού συστήματος.

Ο Αλ-Μπουρς βέβαια ήταν άντρας. Είναι όμως χειρότερο να σε βιάζουν ένοπλοι στρατιώτες μέσα σε φυλακή, από το να παραβιάζεται η συναίνεσή σου μέσα σε μια κρεβατοκάμαρα εν καιρώ ειρήνης, ανεξαρτήτως φύλου. Εάν δε ο Αλ-Μπουρς είχε επιβιώσει από τον βασανισμό του, αμφιβάλλω πως κάποια φεμινίστρια θα τον είχε αποκαλέσει «επιζώντα» σεξουαλικής βίας, όπως «επιζήσασες» αποκαλούνται όλα ανεξαιρέτως τα θηλυκά θύματα σεξουαλικής και ενδοοικογενειακής βίας στις δυτικές χώρες.

Επίσης, είναι χειρότερο να υποκύπτεις σε βαριά σωματικά τραύματα από εκπαιδευμένους στρατιώτες μαζί με τον βιασμό σου, από το να φέρεις μόνο ψυχολογικά τραύματα από βιασμό, όσο βαριά και αν είναι αυτά. Η δυτική φεμινιστική ρητορική όμως, περί «κουλτούρας βιασμού» και παντοδύναμης πατριαρχίας, παρακάμπτει τέτοιες άβολες συγκρίσεις, που περιπλέκουν την προσήλωση στην έμφυλη διάσταση του συγκεκριμένου εγκλήματος, ενώ αποσιωπούν την αποικιοκρατική του ιστορία, στην οποία φυσικά εμείς οι Δυτικές είμαστε θεατές και συνένοχες. (Η Παλαιστίνια ακαδημαϊκός Ρεβιτάλ Μαντάρ έχει πει πως η ρητορική περί βιασμού ως όπλο πολέμου «μας αποσπά την προσοχή από την αποικιακή φύση του ισραηλινού ελέγχου στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη»).

Αλλά και όσον αφορά τον εξευτελισμό Παλαιστινίων γυναικών που εξαναγκάζονται να αφαιρέσουν χιτζάμπ, η έμφυλη ευαισθησία απουσιάζει. Η εξαναγκαστική αφαίρεση χιτζάμπ έχει σαφές υπόβαθρο σεξουαλικοποίησης και έμφυλης διάκρισης, όμως οι Παλαιστίνιες δεν έχουν δεχθεί καμία δημόσια συμπαράσταση για αυτή την αγριότητα, σε αντίθεση για παράδειγμα με την Ιρανή φοιτήτρια Ahou Daryaei, την οποία προσφάτως οι φεμινίστριες της Ελλάδας επαινούσαν για την φαινομενική της πράξη χειραφέτησης με το να μην φορά χιτζάμπ σε δημόσιο χώρο, αναπαράγοντας ταυτόχρονα ισλαμοφοβικά, ρατσιστικά σκίτσα. Μάλλον κάποιες πιστεύουν ότι τα χιτζάμπ καλό είναι να αφαιρούνται, έστω και υπό την απειλή όπλου.

Το Ισραήλ είχε κατηγορήσει πέρυσι τις δυτικές φεμινίστριες για «σιωπή». Είχε δίκιο, και πάλι άθελά του, γιατί στη γενοκτονία τους βλέπουμε τα ιδεολογικά όρια που έχουμε αποδεχθεί ως θέσφατα στις φιλελεύθερες δημοκρατίες μας. Όχι λοιπόν, ο βιασμός δεν είναι το μεγαλύτερο κακό στον πόλεμο, ο πόλεμος είναι το μεγαλύτερο κακό στον πόλεμο -και η γενοκτονία είναι το πιο άγριο έγκλημα πολέμου. Ούτε ο βιασμός στρέφεται μόνο κατά ανυπεράσπιστων γυναικών και παιδιών στον πόλεμο, ούτε είναι απαραίτητα χειρότερο έγκλημα στις εμπόλεμες ζώνες από ό,τι σε φυλακές και κατεχόμενα εδάφη. Κάποιοι φυσικά μπορεί να διαφωνήσουν με τα παραπάνω, αλλά για να διαφωνήσεις, πρέπει πρώτα να τα αναφέρεις.

Τελικά για τους βιασμούς Παλαιστινίων, εμείς οι υπέρμαχοι της ελευθερίας και της ισότητας, δεν έχουμε να προτείνουμε μια συνολική πολιτική ανάλυση, παρά μόνο βολικά αφηγήματα που εν τέλει ταυτίζουν θύματα γενοκτονίας με τα δικά μας θύματα σεξουαλικής βίας, ενώ εμμέσως πλην σαφώς, υποστηρίζουν ιμπεριαλιστικές πολιτικές εκτός των συνόρων μας, και κατασταλτικές πολιτικές εντός τους.

Όσοι και όσες όμως θέλουμε να είμαστε αλληλέγγυοι προς τους Παλαιστίνιους πρέπει κάποια στιγμή να αναγνωρίσουμε ποιος κραδαίνει το χειρότερο και πιο αποτελεσματικό όπλο, και εναντίον ποιων. Προς το παρόν, το κραδαίνει το Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων, σε ζωντανή σύνδεση, ενώ μας διδάσκει χαιρέκακα πόσο ιδιοτελείς είναι οι εξαιρετικές μας θεωρίες.

https://kosmodromio.gr/