Πηγή: teleSUR
Η δεξιά περνάει μια πνευματική κρίση και αυτό την οδηγεί σε βίαιες ενέργειες, επιθέσεις, αιματοχυσίες και περιθωριοποίηση για τους λαούς.
Δεν είναι μόνο η δεξιά «σκέψη» που ξεχειλίζει από τις παλιές ή τις νέες εκκλησίες της. Δεν είναι μόνο η δεξιά «σκέψη» που ξεχειλίζει από τον συντηρητισμό ορισμένων ηθικιστικών αιρέσεων που ρυθμίζουν την κοινωνική συμπεριφορά για να υπερασπιστούν τις οικογενειακές επιχειρήσεις.
Δεν είναι μόνο οι δεξιές «ιδέες» που επιδεικνύουν κάποιες μαριονέτες μεταμφιεσμένες σε «πολιτικούς» με τις ρεφορμιστικές τέχνες εξημέρωσης για να πουλήσουν τον εαυτό τους ως αντιδραστικό εμπόρευμα ενάντια στις ιστορικές αλλαγές που προωθούν οι οργανώσεις βάσης. Οι δεξιοί ζουν μια πνευματική κρίση και αυτό τους οδηγεί στη βίαιη δράση, στις επεμβάσεις, στις απαγωγές, στις αιματοχυσίας και στην περιθωριοποίηση των λαών. Το ιδεολογικό ατόπημα της δεξιάς δεν είναι ένα δημοκρατικό παιχνίδι όπου οι «διαφορετικές απόψεις» αντιμετωπίζονται απλά ανταγωνιστικά, αλλά με"φωτιά και τσεκούρι".
Ανάμεσα στον Μπολσονάρου, τον Μιλέι, τον Μπολουάρτε, τον Λακάλλε, τον Πένια, τον Μπουκέλε... και όλους τους κολλητούς τους, υπάρχει ένα ρόστερ δεξιών, που καθαγιάζεται ακόμη και από την ισπανική ακροδεξιά, οι οποίοι με θράσος πραγματοποίησαν μια συνάντηση στη Μαδρίτη, με το βλέμμα στραμμένο στην επιχειρήση των ευρωεκλογών. Ακόμα κι έτσι, οι λίστες με τα μεγάλα ονόματα δεν αρκούν για να εξηγήσουν τη διάσταση της απειλής που συνιστά ο πνευματικός υποσιτισμός της δεξιάς και τα βίαια εμπορικά της ένστικτα ως τοξικό στάδιο στο οποίο βρίσκεται ο καπιταλισμός, με τις κρίσεις και τις εσωτερικές του αντιφάσεις, την απελπισία και το μίσος, τις φιλοδοξίες και την απληστία του. Για παράδειγμα, ορισμένοι αριστεροί ηγέτες, οι οποίοι δεν παύουν ποτέ να υπερασπίζονται τον καπιταλισμό, προειδοποιούν για τη χώρα τους (και ίσως για ολόκληρη την περιοχή) ότι η δεξιά οργανώνεται για να μας μετατρέψει σε μια επικράτεια αφιερωμένη στη λεηλασία των φυσικών πόρων ή των «πρώτων υλών», με τσακισμένους μισθούς και κατώτατους μισθούς, με συρρικνωμένα κράτη αφιερωμένα στην είσπραξη φόρων και στην ενορχήστρωση τεχνολογικά επικαιροποιημένης καταστολής.
Ενώ η Αριστερά αδυνατεί να εδραιώσει ένα ρεύμα ενότητας, η Δεξιά επωφελείται από όλες τις μορφές κοινωνικής απόρριψης και θλίψης. Κάθε λέξη που αρθρώνουν, με τη μορφή πολιτικής εκστρατείας ή «δίκαιης αγανάκτησης», είναι μια ιδεολογική ενέδρα κατασκευασμένη από ειδικούς στη χειραγώγηση της «κακοδαιμονίας». Χρησιμοποιούν προς όφελός τους την κοινωνική δυσπραγία (της οποίας στην πραγματικότητα είναι οι ίδιοι η ιστορική αιτία και οι εκτελεστές του κάθε ξεπουλήματος) για να μεταμφιεστούν σε μεσσίες της αλλαγής, του «νέου» και της «δημοκρατικής διεξόδου». Προσλαμβάνουν προπαγανδιστές της αντιπολίτευσης και παρουσιάζονται αψεγάδιαστοι στην αγορά ψήφων (εκλογικό σύνδρομο της Στοκχόλμης) ως σωτήρες των ίδιων τους των θυμάτων. Ιδεολογικός πόλεμος που μεταμφιέζει την ιδεολογία των εκτελεστών σε λαϊκή κραυγή. Στο επίκεντρο μιας τέτοιας επίθεσης βρίσκεται μια νεοναζιστική-φασιστική κλιμάκωση. Πρόκειται για φτωχική νοημοσύνη.
Όμως όλα αυτά δεν είναι κάτι καινούργιο, διότι είναι μια πολύ παλιά και διεστραμμένη παράδοση της αστικής δημοκρατίας. Θυματοποιούν τους εαυτούς τους για να εξορκίσουν τα εγκλήματά τους κατά του λαού. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τείνει να λειτουργεί καλά γι' αυτούς χάρη σε μια αμυδρή, ριζωμένη στα μέσα ενημέρωσης λήθη που υποστηρίζεται από την ψυχαγωγία και το ποδόσφαιρο, μεταξύ άλλων κοινωνικών κόλπων. Δεν πρόκειται για μια συμφορά που εκπλήσσει με την πρωτοτυπία της, ούτε για μια εκπληκτική τραγική κατάρα της μοίρας που προκαλείται από εξωγήινες δυνάμεις. Είναι ο καπιταλισμός που δοκιμάζει κάθε είδους κόλπα για να αποδιοργανώσει την εργατική τάξη, να προκαλέσει κατάθλιψη σε όλες τις μετασχηματιστικές της δυνάμεις και να παραμορφώσει τις ιστορικές χειραφετητικές θέσεις, μετατρέποντάς τες σε ελευθεριακούς σπασμούς και ένα ρέψιμο ψεύτικης επαναστατικότητας.
Η δουλειά τους είναι να επωφελούνται από τον σκεπτικισμό και την απογοήτευση, εκμεταλλευόμενοι την επαίσχυντη ανισότητα που τους χτυπάει κατά πρόσωπο με άθλιους μισθούς και δουλοπρεπή ωράρια εργασίας. Εγκαταλελειμμένες υποδομές, διακοπές ρεύματος και υδροδότησης, κακοποιημένη εκπαίδευση, αργή και ακριβή υγειονομική περίθαλψη... Εν τω μεταξύ, η δεξιά καταλαμβάνει την οικονομία και πλουτίζει σε βαθμό αισχροκέρδειας και προσφέρει τον εαυτό της ως το μόνο δυνατό μέλλον, με την εξουσία του χρήματος ως τη μόνη λογική απάντηση. Επιβάλλουν την ιδέα ότι μπορούν να «καθαρίσουν» την πολιτική και ότι κάθε έννοια οργανωμένου λαού είναι συνώνυμη της αποτυχίας. Ότι το καλύτερο σχέδιο είναι να εμπιστευτούμε τους επιχειρηματίες, γιατί μόνο τότε υπάρχει πιθανότητα πλούτου και ευημερίας που θα διαχυθεί μια μέρα προς τα κάτω. Οι πρωταθλητές της αστικής διαφθοράς παρουσιάζονται ως μωρές παρθένες με πάθος για την εντιμότητα.
Οι σημασιολογικοί τους άξονες είναι ο βαθύτερος κοινωνικός πόνος που οι ίδιοι έχουν προκαλέσει στους λαούς. Δεν ντρέπονται να καταγγείλουν τον πληθωρισμό, που είναι μια από τις μεγάλες τους δουλειές. Δεν ντρέπονται να μιλήσουν για τη φτώχεια που οι ίδιοι κατασκεύασαν για να πλουτίσουν. Δεν τρέμει η φωνή τους όταν σηκώνουν λάβαρα ενάντια στους πολιτικούς και κατά της διαφθοράς, την οποία οι ίδιοι επέτρεψαν στην απατηλή δημοκρατία που έχουν οικοδομήσει για τις προνομιούχες σέχτες τους. Ισχυρίζονται ότι αγαπούν το λαό, την πατρίδα και τη Δημοκρατία, ενώ σκίζουν τα εταιρικά τους ιμάτια με δογματικό και φανατικό λόγο. Ονειρεύονται να σαγηνεύσουν τη νεολαία με δήθεν εξεγέρσεις , κρυφά σχεδιασμένες έτσι ώστε να μη φοβηθούν τα αφεντικά. Το σχέδιο είναι να χρησιμοποιήσουν την κοινωνική αναταραχή με δημαγωγικά τεχνάσματα για να νομιμοποιήσουν τις απολαύσεις της καταστολής τους εναντίον των ψηφοφόρων τους.
Εν τω μεταξύ, ορισμένες «αριστερές», που δεν αγγίζουν ούτε μια τρίχα από το κεφάλι του καπιταλισμού, δεν εργάζονται για την ενότητα του προλεταριάτου, όπως συνέστησε ο Μαρξ στην τελευταία γραμμή του Μανιφέστου. Αυτό θα μπορούσε να σταματήσει άμεσα αν οι χειραφετητικές κοινωνικές δυνάμεις ενωθούν για να τροποποιήσουν και να ελέγξουν κάθε νομικοπολιτική περίπτωση των εκλογικών διαδικασιών. Να αποσπάσουν από την αστική τάξη τους πονηρούς ελέγχους που έχει επινοήσει ενάντια στη δημοκρατική βούληση των λαών. Και να μην αρκεστούμε σε αυτό. Να ανατρέψουμε την ατομική ιδιοκτησία μέχρι τον πυρήνα της. Ο αστικός ιδεολογικός πόλεμος δεν είναι τίποτε άλλο από την ανάπτυξη επιθέσεων για την εξασφάλιση της αιώνιας κυριαρχίας στη σχέση κεφαλαίου-εργασίας.
Τίποτα καινούργιο και γι αυτό, ακόμα πιο εκνευριστικό. Στο εκλογικό τσίρκο που πληρώνουν οι ολιγαρχίες, σήμερα υπάρχουν φλώροι εκπαιδευμένοι να προσελκύουν οπαδούς, ή εθισμένους στην κουλτούρα του θεάματος, με οποιαδήποτε τεχνάσματα: φωνές ή ψιθύρους, κομπορρημοσύνη ή πολλά λόγια... λες και αυτό αποτελεί εγγύηση για ξεκάθαρες ιδέες ή επαληθευμένη συναίνεση. Ένα τσίρκο με πολλούς δακτυλίους, που λειτουργεί ταυτόχρονα με τη σύγχυση και με «ψεύτικες ειδήσεις», όλο και πιο θεαματικές κάθε μέρα, που διαφημίζονται από όλα τα μονοπωλιακά μεγάφωνα που μεταμφιέζονται σε μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία στην πραγματικότητα είναι όπλα ιδεολογικού πολέμου. Η ελευθερία της αγοράς μεταμφιεσμένη σε ελευθερία έκφρασης. Με το μίσος και την άγνοια μπορούν να κερδίσουν τις εκλογές. Το ψέμα των λίγων ως αλήθεια για όλους. Αυτός δεν είναι ένας μικρός κίνδυνος.
https://prensa-rebelde.blogspot.com/2024/12/blog-post_6.html
Αναρτήσεις
