Σήμερα είναι η ημέρα της ποίησης. Σαν όλες εκείνες τις παγκόσμιες ημέρες που γίνονται ημέρες για να μη μείνουν στο χρόνο. Όμως μπορεί κάποιοι να επιμένουν, οπότε υπάρχει πάντα η δυνατότητα να μετατραπεί η ημέρα σε χρόνο. Σε κάτι διαρκές. Κι η ποίηση να γίνει μέρος της ζωής.
Με αυτή την έννοια μπορούμε να γιορτάσουμε κι εμείς. Με τις γνωστές ευχές, χρόνια πολλά, πάντα δημιουργικοί, να συμβούν τα καλύτερα κ.ο.κ.
Και επίσης να φιλοξενήσουμε δυο ποιήματα που έχει γράψει η δική μας, Κατερίνα Θανοπούλου – που της ευχόμαστε να νικήσει και πάλι – από τη συλλογή της Ζώσα μνήμη, εκδόσεις άπαρσις.
Η ακροτελεύτια συμφωνία
Οι ήχοι ακούγονται όλοι
πλέον·
ακόμα και της σιωπής
Οι προβολείς σβήνουν
Μπλε, κίτρινο, λευκό ή μόνο μαύρο
Με τη σκιά να πεταλώνει τη μνήμη
να πνίγει το έλασσον της αθωότητας
Στο χαρτί –ενίοτε- μπλοφάρεις
στη ζωή προσδοκάς
κείνους που δεν·
και συνήθως εκπλήσσεσαι δυσάρεστα.
Η ποίησις ως ρέον του λόγου
απίστευτα σκληρή
απίστευτα απέρριτη στη σκληρότητα της.
Το δικό μου δέντρο
Τα δέντρα μνήμη
Τα δέντρα μυρωδιά
Τα δέντρα εικόνα
Τα δέντρα συντροφιά
Όπως οι άνθρωποι
Η συκιά του παιδιού
Η λεύκα της εφηβείας
Ο ευκάλυπτος της Χαλυβουργικής
Η μουριά της παρέας
Το πλατάνι του παππού
Το κυπαρίσσι του πένθους
Η ελιά της ειρήνης
Το γιασεμί του έρωτα
Το πεύκο της επανάστασης
και κείνο το δέντρο των ονείρων
που ποτέ δεν θα γίνουν ζωή.
https://kommon.gr/politismos/item/15914-imera-poihsis
Αναρτήσεις
.jpg)
