Παλαιστίνη, ένας ακόμη λόγος για να παλέψεις

Γιώτα Ιωαννίδου

Οφείλουμε να νικήσουμε τη σιωπή και να αναστατώσουμε τους σιωπηλούς. Χωρίς αλληλεγγύη και διεθνισμό «των κάτω», οι κυρίαρχοι θα εξασφαλίζουν τα συμφέροντα «των πάνω». Το μπλοκάρισμα της πολεμικής μηχανής ιμπεριαλιστών και κεφαλαίου είναι ο δρόμος αλληλεγγύης στη Γάζα.

Ο Ααρόν Μπουσνέλ, εικοσιπεντάχρονος αμερικανός σμηνίας, αυτοπυρπολήθηκε μπροστά στην Ισραηλινή πρεσβεία στην Ουάσιγκτον, το βράδυ της προηγούμενης Κυριακής, καταγγέλλοντας τη γενοκτονία στη Γάζα. Στις ΗΠΑ οι διαμαρτυρίες, εναντίον των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Ισραήλ, πολλαπλασιάζονται. Στην Ιταλία οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις καταλήγουν σε άγριο ξυλοδαρμό φοιτητών από την αστυνομία. Στην Ισπανία, η πόλη Γκερνίκα γίνεται ολόκληρη μια παλαιστινιακή σημαία. Μαζικές, μαχητικές κινητοποιήσεις ξετυλίγονται σε πολλές χώρες του κόσμου, μέσα και στο ίδιο το Ισραήλ με συλλήψεις και διώξεις. «Υπάρχει ακόμη ένας λόγος για να παλέψεις: η Παλαιστίνη», έγραψε η κινηματογραφική ομάδα του Κεν Λόουτς. Αποκλεισμοί εργοστασίων όπλων, απόπλου πολεμικών φρεγατών, φαστ-φουντ που ενισχύουν τον ισραηλινό στρατό. Εκατοντάδες παρεμβάσεις στα γήπεδα, σε μουσικές, με ποιήματα, με ταινίες… Με κάθε τρόπο, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι απαιτούν νίκη στον παλαιστινιακό αγώνα, μας θυμίζουν ότι η συνείδηση της ανθρωπότητας δεν είναι νεκρή.

Την ίδια στιγμή, η Γάζα μοιάζει όλο και περισσότερο με μια μητέρα φτιαγμένη από συντρίμμια, που αν και νεκρή, συνεχίζει να προστατεύει τα παιδιά της σε μια ήρεμη αγκαλιά. Όσο κι αν βομβαρδίζεται και λεηλατείται καθημερινά από το Ισραήλ, το ΝΑΤΟ και τη Δύση. Όσο κι αν κυβερνήσεις, σαν την ελληνική, της αρνούνται ένα μπουκάλι γάλα και ένα αναισθητικό για να ακρωτηριάζει τα πληγωμένα μέλη τους, παγώνοντας τη χρηματοδότηση στηνμοναδική ανθρωπιστική υπηρεσία του ΟΗΕ (UNRWA), που τα παρείχε φειδωλά.

Μουδιάζουν τα αυτιά από το βουητό των drones στη Ράφα, τελευταίο όριο διαφυγής. Χάνονται τα μάτια σε μια θάλασσα σκηνών και στον καπνό που την θολώνει από τους βομβαρδισμούς της Χαν Γιουνίς, που πλησιάζουν. Τα παιδιά ρωτούν μήπως τα αεροπλάνα βομβαρδίσουν και τα αστέρια. Φοβούνται μήπως και αυτά σκοτωθούν, ενώ είναι τόσο μακριά και προστεθούν στις τόσες απώλειες αγαπημένων. Στην άλλη άκρη, στη Β. Γάζα είπαν πως ξεπροβάλλουν κόκκινες παπαρούνες ανάμεσα στα μαυρισμένα υπολείμματα από τοίχους σπιτιών, από ελπίδες, από παιδικά χαμόγελα και εφηβικά όνειρα. Πασχίζουν να προετοιμάσουν τον ερχομό μιας λαβωμένης Άνοιξης. «Η Γάζα είναι μια ζώνη θανάτου», δήλωσε ο Γενικός Διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Ψηλαφίζεις τον πόνο παντού. Σαν μια ακατέργαστη πληγή που αρνείται να επουλωθεί όσο ανοίγουν νέες.

«Δεν είμαστε απλά θύματα συγκρούσεων», δηλώνει ο Μπασέρ Μουαμάρ, παλαιστίνιος ακτιβιστής, μεταφραστής στη Γάζα, που τα έχει χάσει όλα και όλους. «Είμαστε άνθρωποι με ελπίδες, όνειρα, σκληρή αποφασιστικότητα να ξαναχτίσουμε ανάμεσα στα ερείπια των κατεστραμμένων ζωών μας. Αρνούμαστε να φιμωθούμε από τον βρυχηθμό των βομβών ή την αδιαφορία. Θα αντέξουμε…» Επιβλητική αξιοπρέπεια των πεινασμένων; Καθηλωτική χλεύη των αδύναμων απέναντι στους δυνατούς με μόνο όπλο το δίκιο; Σίγουρα, πάντως, πρόκειται για φωτεινή ελπίδα μέσα σε ένα σκοτεινό, μαζικό, αναίσχυντο έγκλημα, προκλητικό για την ανθρώπινη ιδιότητα. Η ευαλωτότητα του πολιτισμού μας αποτυπώνεται σε ένα παιδικό πρόσωπο στη Γάζα.

«Είμαστε άνθρωποι με ελπίδες κι όνειρα. Αρνούμαστε να φιμωθούμε από τον βρυχηθμό των βομβών ή την αδιαφορία.

Θα αντέξουμε…»

«Τα μεγάλα εγκλήματα τα κάνει πάντοτε το σιωπηλό κοινό. Δίχως ετούτη την εφιαλτική σιωπή των πολιτών, οι εξουσίες δεν θα μπορούσαν να ρημάζουν ανεξέλεγκτα τις ζωές των ανθρώπων», Θανάσης Τριαρίδης, Ζωτικός χώρος. Οφείλουμε να νικήσουμε τη σιωπή και να αναστατώσουμε τους σιω-

πηλούς. Χωρίς αλληλεγγύη και διεθνισμό «των κάτω», οι κυρίαρχοι θα εξασφαλίζουν τα συμφέροντα «των πάνω». Το μπλοκάρισμα της πολεμικής μηχανής των ιμπεριαλιστών δολοφόνων, των αστικών τάξεων που συνασπίζονται για να αποκτήσουν δύναμη επιβολής και να λεηλατήσουν τους λαούς στο εσωτερικό και το εξωτερικό των χωρών τους, είναι ο αναγκαίος δρόμος αλληλεγγύης στη Γάζα. Και είναι αναγκαίος όχι μόνο για να νικήσει η Παλαιστίνη αλλά και για να πάρει προβάδισμα ο αγώνας κάθε λαού απέναντι στην ολοκληρωτική επίθεση που δέχεται η ζωή του και ό,τι την συγκροτεί, από έναν ανελέητο καπιταλισμό που παράγει όλο και περισσότερο πόλεμο και βαρβαρότητα.

Στην Ελλάδα, τα «Σάββατα της Παλαιστίνης» επιμένουν, με δεκάδες αγωνιστές και αγωνίστριες να διασώζουν τη συνείδηση της Αριστεράς, απέναντι σε φλογερές δηλώσεις μεγαλόσχημων στελεχών της, που κοσμούν τα δελτία ειδήσεων και όχι τους δρόμους. Δεν αρκούν όμως γενναίοι συμβολισμοί ή το ανέμισμα μιας μοναχικής σημαίας σε άλλες μεγάλες κινητοποιήσεις. Κλίνουμε με σεβασμό το κεφάλι και σηκώνουμε τη γροθιά μας, μπροστά στην πράξη του Ααρόν. Δίνουμε τη μάχη της ζωής κι απαντάμε στο ερώτημα που έθεσε λίγο πριν θυσιάσει τη δική του: «Τι θα κάναμε αν γεννιόμασταν στην εποχή των σκλάβων;» Τα πάντα για να τσακίσουμε το σύστημα που γεννάει τη σκλαβιά. «Σήμερα δεν πρέπει να κάνουμε τίποτα λιγότερο»…

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (2.2.24)