Αναβάθμιση περιεχομένου και μορφών για να νικήσει το κίνημα

Φοίβος Λιναρδάτος

Το ζήτημα της παιδείας να γίνει υπόθεση όλης της κοινωνίας, το κοινωνικό ζήτημα να γίνει υπόθεση του φοιτητικού κινήματος

Το φοιτητικό κίνημα μοιάζει να μην πτοείται από την τρομοκρατία της κυβέρνησης. Οι μαζικές πορείες ανά την Ελλάδα σε συνδυασμό με τις εκατοντάδες καταλήψεις δείχνουν, ξεκάθαρα, πως το φοιτητικό κίνημα μόνο μειοψηφικό δεν είναι, ενώ ελάχιστα επηρεάζεται από τα όσα διατυμπανίζουν τα «παπαγαλάκια» των ΜΜΕ και οι διαπλεκόμενοι με ιδιωτικά συμφέροντα περί των μη κρατικών πανεπιστημίων. Μπροστά σε αυτή την –πρωτόγνωρη για εκείνη– κατάσταση, η κυβέρνηση παίζει το «χαρτί» των τηλεξεταστικών ως ύστατη λύση, προκειμένου να αποδυναμώσει τη δυναμική των καταλήψεων. Προσπαθεί να ωθήσει τους φοιτητές να απομακρυνθούν από τις γενικές συνελεύσεις και τις πορείες και να το «ρίξουν» στο διάβασμα. Ως θετική παρακαταθήκη πρέπει να εκτιμήσουμε το γεγονός πως παρά τις προσπάθειες αυτές ο αριθμός των καταλήψεων δεν μειώνεται, ενώ μία μεγάλη κρίσιμη μάζα φοιτητών/τριων συνεχίζει να δίνει όλο της το «είναι» στον αγώνα.

Παρ’ όλα αυτά, απαιτείται μέγιστη πολιτική επαγρύπνηση ώστε το ζήτημα των τηλεξεταστικών να μην περάσει στα «ψιλά», να μην αντιμετωπιστεί από το φοιτητικό σώμα «ελαφρά την καρδία», καθώς κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει στην εμπέδωση και αποδοχή κατασταλτικών μηχανισμών απέναντι στο κίνημα. Η «υπόγεια» αποδοχή του μέτρου από πλευράς ΚΝΕ και η άρνηση έμπρακτης σύγκρουσης με το καθεστώς της τηλεξέτασης εν μέσω κινήματος, δεν ενισχύει το να εγγραφεί η τηλεξέταση στη συνείδηση των φοιτητών/τριων ως αυτό που πραγματικά είναι· δηλαδή μορφή απεργοσπαστικού μηχανισμού! Μόνο με κοινή και οργανωμένη δράση που θα έχει ως στόχο να υλοποιηθούν στην αυτοτέλειά τους οι αποφάσεις των συνελεύσεων φοιτητών και εργαζομένων, θα καταφέρει το κίνημα να αντιστρέψει τις (μικρές μεν, υπαρκτές δε) τάσεις απομαζικοποίησης των φοιτητικών συνελεύσεων που παρατηρούνται καθώς, από τη μία, τα αντιδραστικά μπλοκ δεν εμφανίζονται πια, ενώ από την άλλη, η δεδομένη συνέχιση του αγώνα, πολλές φορές αποσυγκροτεί αγωνιστικό δυνα

μικό — που θα κατέβει στις κινητοποιήσεις, αλλά δεν βρίσκει τρόπο να συμβάλει στην οργάνωση του αγώνα.

Το κίνημα, λοιπόν, βρίσκεται σε μία κρίσιμη καμπή! Οι πολιτικές πρωτοπορίες πρέπει να στρέψουν την προσοχή τους στο καίριο ερώτημα των φοιτητών: «Τι παραπάνω μπορεί και πρέπει να γίνει για να μην ψηφιστεί το νομοσχέδιο;» Το ερώτημα είναι εύλογο. «Η Αθήνα βούλιαξε, βρισκόμαστε στην 6η εβδομάδα καταλήψεων αλλά η κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη να προχωρήσει στην ψήφισή του»… Για να απαντηθεί το ερώτημα αυτό, οι πολιτικές πρωτοπορίες πρέπει να «σηκώσουν τα μανίκια», όχι για να τσακωθούν, αλλά για να δουλέψουν ουσιαστικά για το μεγαλύτερο ξεδίπλωμα του κινήματος. Κοιτώντας το «τώρα» πρέπει να ξεχωρίσουμε δύο ποιοτικά σημεία που είναι αναγκαία ώστε να σχεδιάσουμε το μέλλον:

Πρώτο, η αντοχή του αγώνα αναδεικνύει ότι αυτός δεν αφορά μόνο τη μάχη απέναντι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια αλλά εκφράζει μια βαθύτερη οργή που «κατακλύζει» τη νεολαία, καθώς δεν βλέπει κάποια προοπτική για το μέλλον της και αναζητεί έναν τρόπο να πει «ως εδώ»!

Δεύτερο, η (ευτυχής) συγκυρία είναι τέτοια, όπου παράλληλα με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις εμφανίζεται ένας δυναμικός αγώνας των αγροτών, που (και αυτός) πιέζει την κυβέρνηση. Δεν είναι αδύνατον η πολιτική και κοινωνική πίεση που δημιουργείται από τα δύο αυτά κινήματα να αναγκάσει την κυβέρνηση σε οπισθοχώρηση. Ειδικά εάν συναντηθούν…

Με βάση αυτά, λοιπόν, για να συνεχίσει αυτός ο αγώνας δυναμικά και να εκφράσει μία ευρύτερη κοινωνική δυναμική χρειάζεται:

– Το ζήτημα της παιδείας να γίνει υπόθεση όλης της κοινωνίας! Αυτό δεν μπορεί να γίνει με όρους υπεράσπισης της ήδη υπάρχουσας κατάστασης στην εκπαίδευση, αλλά διεκδίκησης αιτημάτων, που αφορούν πλατιά την κοινωνία (βλ. ΕΒΕ, ιδιωτικά κολλέγια, Τράπεζα Θεμάτων κ.λπ.) μέχρι την πρόταση για μία απελευθερωτική παιδεία ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου.

– Το κοινωνικό ζήτημα να γίνει υπόθεση του φοιτητικού κινήματος! Οι φοιτητές δεν ζουν σε «γυάλα», αλλά είναι οργανικό κομμάτι της κοινωνίας και βιώνουν στο «πετσί» τους την επίθεση. Πρέπει και μπορούν να βαθύνουν τον αγώνα τους απέναντι στην ακρίβεια και τους πενιχρούς μισθούς που παίρνουν τόσο οι ίδιοι όσο και οι οικογένειές τους. Απέναντι στις ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων αγαθών που εάν δεν μπλοκαριστούν, ο σημερινός 18χρονος όταν τριανταρίσει θα ζει σε έναν πλήρως ιδιωτικοποιημένο κόσμο. Απέναντι στην ΕΕ που οι κατευθύνσεις της δεν φέρνουν μόνο τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά ταυτόχρονα τσακίζουν αγρότες, εργαζόμενους και συνολικά την πληττόμενη πλειονότητα.

Να ενισχυθούν οι μορφές κοινής δράσης φοιτητών- εργαζομένων- αγροτών

– Να ενισχυθούν οι μορφές κοινής δράσης φοιτητών-εργαζομένων-αγροτών. Οι δύο απογευματινές πορείες έπαιξαν προωθητικό ρόλο καθώς προσπάθησαν να εντάξουν στον πανεκπαιδευτικό αγώνα σωματεία και εργαζομένους. Στο πλαίσιο αυτό, χάθηκε σημαντική ευκαιρία να προκηρυχθεί μία μεγάλη μαζική απεργία υπεράσπισης της δημόσιας δωρεάν παιδείας και των κοινωνικών αγαθών που διαρκώς ιδιωτικοποιούνται. Δυστυχώς οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ αρνήθηκαν την πρόταση για άμεση απεργιακή κλιμάκωση, καθώς συχνά απαξίωσαν τις όποιες πρωτοβουλίες στόχευαν σε εμπλοκή των εργατικών σωματείων, ενώ «κάρφωσαν» μια ημερομηνία απεργίας ενάμιση μήνα πριν, χωρίς να σκέφτονται το πώς η απεργία θα μπορέσει να τροφοδοτηθεί από τα, εν εξελίξει, κινήματα στην «καρδιά» της μάχης και να γίνει ουσιαστικό «όπλο» για να μπλοκαριστεί ο νόμος.

– Να συνεχιστούν οι καταλήψεις και οι οξυμένες μορφές πάλης. Αυτή η λογική ανάγκασε την κυβέρνηση να πηγαίνει διαρκώς προς τα πίσω το νομοσχέδιο, έτσι πρέπει να συνεχιστεί και να κλιμακωθεί εκ νέου η πάλη και με νέα πανελλαδική κινητοποίηση. Ταυτόχρονα χρειάζεται οι φοιτητικοί σύλλογοι να αναπτύξουν κι άλλες πολύμορφες δράσεις που θα πιέσουν περαιτέρω την κυβέρνηση όπως καταλήψεις στους ΕΛΚΕ, κινητοποιήσεις για τις τηλεξεταστικές, κλεισίματα κεντρικών οδικών αρτηριών κλπ.

– Το φοιτητικό κίνημα να οργανωθεί ανώτερα και όλοι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες να νοιώσουν οργανικό κομμάτι των συλλόγων, δημιουργοί του κινήματος και όχι ακολουθητές. Μόνο έτσι θα αποτρέπεται η ταύτιση των συλλόγων με τις πολιτικές δυνάμεις, η διάσπαση των συλλόγων και του Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων και ο «εγκλωβισμός» του κόσμου του αγώνα σε μικροπολιτικές σκοπιμότητες που καταλήγουν μέχρι και σε εκφυλιστικά φαινόμενα. Στην κατεύθυνση αυτή, ο Συντονισμός Σχημάτων και Αγωνιστών/τριών κατέθεσε πρόταση στις γενικές συνελεύσεις για την αναβαθμισμένη λειτουργία της συντονιστικής επιτροπής κατάληψης, τον τρόπο οργάνωσης και ενιαίας έκφρασης του συλλόγου, όπως και την εκλογή αιρετών και ανακλητών αντιπροσώπων. Το άνοιγμα αυτής της συζήτησης μέσα στις συνελεύσεις πίεσε ώστε να περιθωριοποιηθούν εκφυλιστικές λογικές και οι πολιτικές δυνάμεις να δράσουν πιο ενιαία.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (17.2.24)