Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, η 14χρονη Μαντώ Αθανασοπούλου, μαθήτρια από την Πάτρα, γράφει για εκείνη τη νύχτα. Το κείμενό της διαβάστηκε σε τιμητική εκδήλωση του σχολείου για τον Πατρινό λογοτέχνη Βασίλη Λαδά.
Στις 12 Ιουλίου του 2009 στην Πάτρα, αστυνομική επιχείρηση κατεδάφισε και έκαψε έναν καταυλισμό προσφύγων. Την επόμενη ημέρα τοπική εφημερίδα έγραψε: «Το απόστημα έσπασε». Ως εμπρηστές κατηγόρησαν τους ίδιους τους πρόσφυγες, χρησιμοποιώντας ψευδομάρτυρες, όπως αποδείχθηκε αργότερα.
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, η 14χρονη Μαντώ Αθανασοπούλου, μαθήτρια του Πρότυπου Πειραματικού Γυμνασίου του Πανεπιστημίου Πατρών, θυμάται τη νύχτα που κάηκε ο προσφυγικός καταυλισμός δίπλα στο σπίτι της. Το κείμενό της διαβάστηκε σε τιμητική εκδήλωση του σχολείου για τον Πατρινό λογοτέχνη Βασίλη Λαδά.
Στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας μαθητές και μαθήτριες της Α’ και της Β’ Γυμνασίου διδάχτηκαν αποσπάσματα από έργα του που αναφέρονται στους σύγχρονους πρόσφυγες που συρρέουν στην πόλη-λιμάνι αναζητώντας μια θαλάσσια δίοδο προς τη Δυτική Ευρώπη. Ανάμεσα στα έργα που ενέπνευσαν τα παιδιά να γράψουν τα δικά τους κείμενα, το λογοτεχνικό-ντοκιμαντέρ «Μουσαφεράτ – 1.000 και μία νύχτες ενός προσφυγικού καταυλισμού» (εκδ. Futura) και το «Παιχνίδια Κρίκετ» (εκδ. Γαβριηλίδη) που βραβεύθηκε πρόσφατα με το Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας.
Το κείμενο
«Οι άνθρωποι του καταυλισμού της πόλης μας ήρθαν στη χώρα μας με σκοπό μια καλύτερη ζωή, γι’ αυτό έκαναν ό,τι ήταν αναγκαίο για να ζήσουν. Κοιτάζοντας μέσα από το παράθυρό μου παρατηρούσες καλύβες φτιαγμένες από χαρτί και πλαστικό, τα σκουπίδια μας που είχαν μαζέψει από κάδους της περιοχής και σε μια γωνία πρόβατα και άλλα ζώα που σε λίγο θα σφάζονταν από τους ίδιους για να τραφούν. Ακούγεται απάνθρωπο. Κι όμως αυτή ήταν η πραγματικότητα. Ολος αυτός ο κόσμος ζούσε ανάμεσά μας.
»Οι κάτοικοι της περιοχής τούς αντιμετώπιζαν διαφορετικά. Μερικοί εξέφραζαν θυμό. Αλλοι φόβο και άλλοι τούς συμπονούσαν. Οι πρόσφυγες ερχόντουσαν σε καθημερινή επαφή με τους κατοίκους. Προσωπικά, θυμάμαι τη γιαγιά μου που φύλαγε σε καθημερινή βάση ό,τι απέμενε σε τρόφιμα αλλά και ρούχα. Οχι μόνον εμείς αλλά και οι περισσότεροι γείτονες έδιναν ό,τι τους περίσσευε. Σου χτυπούσαν το κουδούνι και ζητούσαν μια φραντζόλα ψωμί, λίγο φαγητό ή έστω καθαρό νερό. Προσπαθούσαν συχνά να “κλέψουν” ρεύμα για να φωτίζονται και να ζεσταθούν και δεν ήταν λίγες οι φορές που τα βραδινά δεν είχαμε εμείς ρεύμα.
»Το σπίτι μου από τον καταυλισμό ένα ποτάμι τα χώριζε. Θυμάμαι να σας περιγράψω την ώρα που ο καταυλισμός κάηκε ολόκληρος. Η ώρα έφτανε οκτώ κι εγώ μπορούσα να μυρίσω τον καπνό της φωτιάς που κάλυπτε τον ουρανό από πάνω μας. Οταν αποφασίζω να βγω στο πίσω μπαλκόνι και ν’ αντικρίσω το χάος. Ανθρωποι που τρέχαν να σωθούν αλλά ταυτόχρονα μάζευαν ό,τι ήταν δυνατό από τα υπάρχοντά τους. Δεν ήξεραν πού να πάνε και χάνονταν στο σκοτάδι. Η φωτιά ήταν τεράστια και κάλυπτε όλο το οικόπεδο. Ηθελα να φύγω από το σπίτι. Φοβόμουν πολύ. Δεν έβγαλαν ειδοποίηση στις ειδήσεις να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας. Είπαν πως όλα θα πάνε καλά. Για εμάς. Οχι γι’ αυτούς».
- Μαντώ
Επιμέλεια Α.ΤΖ.
Πηγη: efsyn.gr
Στις 12 Ιουλίου του 2009 στην Πάτρα, αστυνομική επιχείρηση κατεδάφισε και έκαψε έναν καταυλισμό προσφύγων. Την επόμενη ημέρα τοπική εφημερίδα έγραψε: «Το απόστημα έσπασε». Ως εμπρηστές κατηγόρησαν τους ίδιους τους πρόσφυγες, χρησιμοποιώντας ψευδομάρτυρες, όπως αποδείχθηκε αργότερα.
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, η 14χρονη Μαντώ Αθανασοπούλου, μαθήτρια του Πρότυπου Πειραματικού Γυμνασίου του Πανεπιστημίου Πατρών, θυμάται τη νύχτα που κάηκε ο προσφυγικός καταυλισμός δίπλα στο σπίτι της. Το κείμενό της διαβάστηκε σε τιμητική εκδήλωση του σχολείου για τον Πατρινό λογοτέχνη Βασίλη Λαδά.
Στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας μαθητές και μαθήτριες της Α’ και της Β’ Γυμνασίου διδάχτηκαν αποσπάσματα από έργα του που αναφέρονται στους σύγχρονους πρόσφυγες που συρρέουν στην πόλη-λιμάνι αναζητώντας μια θαλάσσια δίοδο προς τη Δυτική Ευρώπη. Ανάμεσα στα έργα που ενέπνευσαν τα παιδιά να γράψουν τα δικά τους κείμενα, το λογοτεχνικό-ντοκιμαντέρ «Μουσαφεράτ – 1.000 και μία νύχτες ενός προσφυγικού καταυλισμού» (εκδ. Futura) και το «Παιχνίδια Κρίκετ» (εκδ. Γαβριηλίδη) που βραβεύθηκε πρόσφατα με το Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας.
Το κείμενο
«Οι άνθρωποι του καταυλισμού της πόλης μας ήρθαν στη χώρα μας με σκοπό μια καλύτερη ζωή, γι’ αυτό έκαναν ό,τι ήταν αναγκαίο για να ζήσουν. Κοιτάζοντας μέσα από το παράθυρό μου παρατηρούσες καλύβες φτιαγμένες από χαρτί και πλαστικό, τα σκουπίδια μας που είχαν μαζέψει από κάδους της περιοχής και σε μια γωνία πρόβατα και άλλα ζώα που σε λίγο θα σφάζονταν από τους ίδιους για να τραφούν. Ακούγεται απάνθρωπο. Κι όμως αυτή ήταν η πραγματικότητα. Ολος αυτός ο κόσμος ζούσε ανάμεσά μας.
»Οι κάτοικοι της περιοχής τούς αντιμετώπιζαν διαφορετικά. Μερικοί εξέφραζαν θυμό. Αλλοι φόβο και άλλοι τούς συμπονούσαν. Οι πρόσφυγες ερχόντουσαν σε καθημερινή επαφή με τους κατοίκους. Προσωπικά, θυμάμαι τη γιαγιά μου που φύλαγε σε καθημερινή βάση ό,τι απέμενε σε τρόφιμα αλλά και ρούχα. Οχι μόνον εμείς αλλά και οι περισσότεροι γείτονες έδιναν ό,τι τους περίσσευε. Σου χτυπούσαν το κουδούνι και ζητούσαν μια φραντζόλα ψωμί, λίγο φαγητό ή έστω καθαρό νερό. Προσπαθούσαν συχνά να “κλέψουν” ρεύμα για να φωτίζονται και να ζεσταθούν και δεν ήταν λίγες οι φορές που τα βραδινά δεν είχαμε εμείς ρεύμα.
»Το σπίτι μου από τον καταυλισμό ένα ποτάμι τα χώριζε. Θυμάμαι να σας περιγράψω την ώρα που ο καταυλισμός κάηκε ολόκληρος. Η ώρα έφτανε οκτώ κι εγώ μπορούσα να μυρίσω τον καπνό της φωτιάς που κάλυπτε τον ουρανό από πάνω μας. Οταν αποφασίζω να βγω στο πίσω μπαλκόνι και ν’ αντικρίσω το χάος. Ανθρωποι που τρέχαν να σωθούν αλλά ταυτόχρονα μάζευαν ό,τι ήταν δυνατό από τα υπάρχοντά τους. Δεν ήξεραν πού να πάνε και χάνονταν στο σκοτάδι. Η φωτιά ήταν τεράστια και κάλυπτε όλο το οικόπεδο. Ηθελα να φύγω από το σπίτι. Φοβόμουν πολύ. Δεν έβγαλαν ειδοποίηση στις ειδήσεις να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας. Είπαν πως όλα θα πάνε καλά. Για εμάς. Οχι γι’ αυτούς».
- Μαντώ
Επιμέλεια Α.ΤΖ.
Πηγη: efsyn.gr
Αναρτήσεις
.jpg)
