 |
| Φωτογραφία: Epoca Libera (www.epocalibera.com) |
του Στρατή Μπουρνάζου
«Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί». Το φωνάξαμε την Πέμπτη βράδυ στο Κερατσίνι. Και μετά, «Ζει, ζει ο Παύλος Φύσσας». Ναι, έτσι ήταν, και έτσι είναι. Ο Παύλος Φύσσας ζει και μας οδηγεί, όπως παλιότερα ο Τεμπονέρας, ο Πέτρουλας, ο Λαμπράκης και τόσοι άλλοι, δολοφονημένοι από την κρατική και παρακρατική βία. Αυτοί είναι οι ήρωες και οι μάρτυρές μας, στο δικό μας εικονοστάσι.
Κι ωστόσο, κάθε φορά που ακούω ή φωνάζω το σύνθημα, μου έρχεται στο μυαλό ένας στίχος: «Ζει, κι ωστόσο είναι νεκρός» («Ο Χουλιάν Γκριμάου / Μαζί μας ζει / Ζει κι ωστόσο είναι νεκρός). Αυτός ο κάπως αινιγματικός στίχος του Βολφ Μπίρμαν, που τον γνωρίσαμε σε μετάφραση Δημοσθένη Κούρτοβικ, από τη φωνή της Μαρίας Δημητριάδου, στα Πολιτικά Τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου. Προσέξτε, δεν λέει «Είναι νεκρός, αλλά ζει (στις καρδιές και στο μυαλό μας)· η πρόταση είναι διατυπωμένη αντίστροφα, και η φορά, το βάρος πέφτει στο δεύτερο μέρος: «Ζει, κι ωστόσο είναι νεκρός». Δεν ξέρω την αυθεντική ερμηνεία του στίχου (ο Δ. Κούρτοβικ είχε γράψει σχετικά, αλλά δεν μπόρεσα να το εντοπίσω)· εμένα, πάντως, μου θυμίζει ότι ο Παύλος Φύσσας, όσο κι αν τον θυμόμαστε, όσο κι αν μας εμπνέει, όσο κι αν τον κλάψαμε και τον κλαίμε, είναι νεκρός. Δολοφονήθηκε από τα Τάγματα της Χρυσής Αυγής, αυτής της ίδιας Χρυσής Αυγής που ο γραμματέας της κυβέρνησης συνεργαζόταν τόσο καλά μαζί της. Γι’ αυτό και η 18η του Σεπτέμβρη παραμένει μια μέρα βουτηγμένη στη θλίψη και την οργή. Θλίψη και οργή για τον αντιφασίστα μουσικό και εργάτη που δολοφονήθηκε. Θλίψη, οργή, αλλά και αηδία, για το κράτος που δεν μπόρεσε και δεν θέλησε να το αποτρέψει, για τους Μπαλτάκους που συναγελάζονται ασμένως (για εθνικούς λόγους, βεβαίως βεβαίως) με τους νεοναζί, για τους χιλιάδες συμπολίτες μας που τους ψηφίζουν.
***
Κι ωστόσο, καθώς ούτε η θλίψη ούτε η οργή ούτε η αηδία είναι, από μόνες τους, καλοί σύμβουλοι, ένα ερώτημα τριβελίζει το μυαλό μου: Πώς θα αντιμετωπίσουμε τον νεοναζισμό, πώς δεν θα έχουμε και άλλους νεκρούς, τραυματίες κακοποιημένους ανθρώπους από τα Τάγματα Εφόδου;
Δεν μπορώ, βέβαια, εδώ να αναπτύξω ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης. Θα προσπαθήσουμε να συμβάλλουμε, με ιδέες και σκέψεις, μέσα από τις σελίδες μας. Στέκομαι σήμερα σε ένα σημείο.
Το επόμενο διάστημα μπαίνουμε στον αστερισμό της δίκης της Χρυσής Αυγής. Όποια άποψη κι αν έχουμε (για τους λόγους της δίωξης, τα κίνητρα της κυβέρνησης, το κατηγορητήριο), η δίκη δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους, ούτε να την παρακολουθήσουμε απαθώς. Η δίκη αυτή είναι πρώτης προτεραιότητας ζήτημα· όχι μόνο για το αντιφασιστικό κίνημα και την Αριστερά, αλλά, πώς να το πω, για κάθε δημοκράτη και ευαίσθητο άνθρωπο. Χωρίς να λέω πολλά πολλά (είπαμε, δεν είναι σήμερα η μέρα των αναλύσεων) θα περιοριστώ σε λίγα σχόλια.
Πρώτον, αμέσως μετά τη δολοφονία, ούτε στα πιο ηλεκτρισμένα μας όνειρα δεν φανταζόμασταν ότι θα κατηγορούνταν ολόκληρη η ηγεσία της Χρυσής Αυγής, η οποία θα αντιμετωπίζονταν ως «εγκληματική οργάνωση». Ας σκεφτούμε μόνο ότι τότε βασικό αίτημα –αλλά και φόβος μας– ήταν «να μην περιοριστεί η υπόθεση στον Ρουπακιά και τρεις-τέσσερις ακόμα». Ας σκεφτούμε, ακόμα, ότι το να σταματήσει η ασυλία της Χρυσής Αυγής, να αντιμετωπιστεί η εγκληματική δράση της υπήρξε βασικό αίτημα όλης της Αριστεράς, όλου του αντιφασιστικού κινήματος, για χρόνια. Και ας σκεφτούμε, ακόμα, πόσο σπουδαίο θα ήταν αν στη δολοφονία λ.χ. του Λαμπράκη η δίωξη δεν είχε περιοριστεί μόνο στα εκτελεστικά όργανα αλλά είχε συμπεριλάβει και όσους σχεδίασαν το έγκλημα. Με αυτή την έννοια, η δίκη της Χρυσής Αυγής είναι μια μεγάλη ευκαιρία, θα έλεγα μοναδική για τα ελληνικά δεδομένα.
Δεύτερον, προσωπικά έχω πειστεί πλήρως ότι, όπως έλεγε και ο Δημήτρης Ψαρράς στη συνέντευξή του στα προηγούμενα «Ενθέματα», «το κατηγορητήριο είναι συντριπτικό». Θα απευθυνθώ όμως σε όσους διατηρούν αμφιβολίες (και αναφέρομαι στους καλοπροαίρετους, όχι σε κρυπτοχρυσαυγίτικα σάιτ όπως το Defencenet που προχθές «ανακάλυπτε», πασίχαρο, ότι δήθεν δεν υπήρχε Τάγμα Εφόδου, και ο Ρουπακιάς κινήθηκε μόνος του). Το βασικό που σκέφτομαι είναι ότι ακόμα κι αν το κατηγορητήριο είχε ελλείψεις, κενά κλπ., ο ρόλος μας δεν θα ήταν να το παρατηρούμε. Ο ρόλος μας θα ήταν να εισφέρουμε όλες τις ικανότητες και γνώσεις μας (στον βαθμό που όλοι μας, νομίζω, συμφωνούμε στο ότι η Χρυσή Αυγή είναι μια εγκληματική οργάνωση) για να συμπληρώσουμε τα όποια κενά. Είναι η δεύτερη φορά που αναφέρω το όνομα του Δημήτρη Ψαρρά, αλλά είναι αναγκαίο. Ας σκεφτούμε πόσο όλη η ερευνητική του δουλειά (και του Ιού γενικότερα) και η Μαύρη Βίβλος συνετέλεσαν καθοριστικά στην τεκμηρίωση της ποινικής ευθύνης της Χρυσής Αυγής. Επίσης, η δουλειά της Πολιτικής Αγωγής του Αντιφασιστικού Κινήματος, του Δικτύου Καταγραφής Ρατσιστικής Βίας και πολλών άλλων. Ας πάρουμε ως παράδειγμα όλους αυτούς, και ας σκεφτούμε πώς μπορούμε να είμαστε χρήσιμοι, και όχι να ολοφυρόμαστε για το κατηγορητήριο που –ωχ, ωιμέ, φευ, τι πάθαμε– «δεν είναι δεμένο».
Τρίτον –και αυτή είναι η τελευταία αναφορά στον Δ. Ψαρρά– ναι μεν το κατηγορητήριο είναι αδιάσειστο, αλλά «τίποτα δεν έχει τελειώσει». Έχουμε πολλούς λόγους να είμαστε ανήσυχοι για την έκβαση της δίκης ή την απόπειρα δημιουργίας μιας «σοβαρής Χρυσής Αυγής». Και όσα έρχονται στο φως της τελευταίες μέρες (περί Μπαλτάκου, για ενδεχόμενη αλλαγή του άρθρου 187 του Ποινικού Κώδικα, με βάση την οποία τα κακουργήματα θα γίνουν πλημμελήματα και η ηγεσία της Χρυσής Αυγής θα αποφυλακιστεί) εντείνουν την ανησυχία. Γνωρίζουμε μόνο την κορυφή του παγόβουνου (για τις σχέσεις ΝΔ-Χρυσής Αυγής, τα ερείσματα των νεοναζί στο κράτος, στη δικαιοσύνη και στο σύστημα εν γένει), και έχουμε κάθε λόγο να είμαστε ανήσυχοι, ακόμα και θορυβημένοι. Ωστόσο αυτή η ανησυχία δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε μια μοιρολατρία (ενίοτε πασπαλισμένη με μπόλικη δόση αντικρατισμού), ή περισπούδαστες αναλύσεις του τύπου ότι αφού η κυβέρνηση είναι ακροδεξιά, αφού οι δικαστές είναι αυτοί που είναι, τότε ασφαλώς θα πέσουν «στα μαλακά» ο Μιχαλολιάκος και η παρέα του.
Προτείνω ακριβώς το αντίθετο. Ας κλείσοΦωτογραφία: Epoca Libera (www.epocalibera.com) υμε ένα λεπτό τα μάτια, και ας αναλογιστούμε τι θα σημάνει μια αθώωση του Μιχαλολιάκου (για την κοινωνία μας, για τη δημοκρατία, για τους μετανάστες, αλλά κhttp://enthemata.wordpress.com/2014/09/21/zei/αι για το δίκαιο και τη δικαιοσύνη). Και αφού φρίξουμε επαρκώς, αμέσως μετά ας σκεφτούμε –όχι για ένα λεπτό, αλλά για πολλή ώρα– τι μπορούμε να κάνουμε για να είναι το αποτέλεσμα της δίκης εκείνο που πρέπει. Και αυτό σημαίνει πολύ συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και καθήκοντα: δημοσιότητα της δίκης, ενημέρωση του διεθνούς κοινού, πλαισίωση και υποστήριξη της πολιτικής αγωγής (ηθική, πρακτική και υλική), κινηματική δράση. Και κυρίως όχι απάθεια και παρατήρηση — ακόμα και εμβριθή.
«Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί». Το φωνάξαμε την Πέμπτη βράδυ στο Κερατσίνι. Και μετά, «Ζει, ζει ο Παύλος Φύσσας». Ναι, έτσι ήταν, και έτσι είναι. Ο Παύλος Φύσσας ζει και μας οδηγεί, όπως παλιότερα ο Τεμπονέρας, ο Πέτρουλας, ο Λαμπράκης και τόσοι άλλοι, δολοφονημένοι από την κρατική και παρακρατική βία. Αυτοί είναι οι ήρωες και οι μάρτυρές μας, στο δικό μας εικονοστάσι.
Κι ωστόσο, κάθε φορά που ακούω ή φωνάζω το σύνθημα, μου έρχεται στο μυαλό ένας στίχος: «Ζει, κι ωστόσο είναι νεκρός» («Ο Χουλιάν Γκριμάου / Μαζί μας ζει / Ζει κι ωστόσο είναι νεκρός). Αυτός ο κάπως αινιγματικός στίχος του Βολφ Μπίρμαν, που τον γνωρίσαμε σε μετάφραση Δημοσθένη Κούρτοβικ, από τη φωνή της Μαρίας Δημητριάδου, στα Πολιτικά Τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου. Προσέξτε, δεν λέει «Είναι νεκρός, αλλά ζει (στις καρδιές και στο μυαλό μας)· η πρόταση είναι διατυπωμένη αντίστροφα, και η φορά, το βάρος πέφτει στο δεύτερο μέρος: «Ζει, κι ωστόσο είναι νεκρός». Δεν ξέρω την αυθεντική ερμηνεία του στίχου (ο Δ. Κούρτοβικ είχε γράψει σχετικά, αλλά δεν μπόρεσα να το εντοπίσω)· εμένα, πάντως, μου θυμίζει ότι ο Παύλος Φύσσας, όσο κι αν τον θυμόμαστε, όσο κι αν μας εμπνέει, όσο κι αν τον κλάψαμε και τον κλαίμε, είναι νεκρός. Δολοφονήθηκε από τα Τάγματα της Χρυσής Αυγής, αυτής της ίδιας Χρυσής Αυγής που ο γραμματέας της κυβέρνησης συνεργαζόταν τόσο καλά μαζί της. Γι’ αυτό και η 18η του Σεπτέμβρη παραμένει μια μέρα βουτηγμένη στη θλίψη και την οργή. Θλίψη και οργή για τον αντιφασίστα μουσικό και εργάτη που δολοφονήθηκε. Θλίψη, οργή, αλλά και αηδία, για το κράτος που δεν μπόρεσε και δεν θέλησε να το αποτρέψει, για τους Μπαλτάκους που συναγελάζονται ασμένως (για εθνικούς λόγους, βεβαίως βεβαίως) με τους νεοναζί, για τους χιλιάδες συμπολίτες μας που τους ψηφίζουν.
***
Κι ωστόσο, καθώς ούτε η θλίψη ούτε η οργή ούτε η αηδία είναι, από μόνες τους, καλοί σύμβουλοι, ένα ερώτημα τριβελίζει το μυαλό μου: Πώς θα αντιμετωπίσουμε τον νεοναζισμό, πώς δεν θα έχουμε και άλλους νεκρούς, τραυματίες κακοποιημένους ανθρώπους από τα Τάγματα Εφόδου;
Δεν μπορώ, βέβαια, εδώ να αναπτύξω ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης. Θα προσπαθήσουμε να συμβάλλουμε, με ιδέες και σκέψεις, μέσα από τις σελίδες μας. Στέκομαι σήμερα σε ένα σημείο.
Το επόμενο διάστημα μπαίνουμε στον αστερισμό της δίκης της Χρυσής Αυγής. Όποια άποψη κι αν έχουμε (για τους λόγους της δίωξης, τα κίνητρα της κυβέρνησης, το κατηγορητήριο), η δίκη δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους, ούτε να την παρακολουθήσουμε απαθώς. Η δίκη αυτή είναι πρώτης προτεραιότητας ζήτημα· όχι μόνο για το αντιφασιστικό κίνημα και την Αριστερά, αλλά, πώς να το πω, για κάθε δημοκράτη και ευαίσθητο άνθρωπο. Χωρίς να λέω πολλά πολλά (είπαμε, δεν είναι σήμερα η μέρα των αναλύσεων) θα περιοριστώ σε λίγα σχόλια.
Πρώτον, αμέσως μετά τη δολοφονία, ούτε στα πιο ηλεκτρισμένα μας όνειρα δεν φανταζόμασταν ότι θα κατηγορούνταν ολόκληρη η ηγεσία της Χρυσής Αυγής, η οποία θα αντιμετωπίζονταν ως «εγκληματική οργάνωση». Ας σκεφτούμε μόνο ότι τότε βασικό αίτημα –αλλά και φόβος μας– ήταν «να μην περιοριστεί η υπόθεση στον Ρουπακιά και τρεις-τέσσερις ακόμα». Ας σκεφτούμε, ακόμα, ότι το να σταματήσει η ασυλία της Χρυσής Αυγής, να αντιμετωπιστεί η εγκληματική δράση της υπήρξε βασικό αίτημα όλης της Αριστεράς, όλου του αντιφασιστικού κινήματος, για χρόνια. Και ας σκεφτούμε, ακόμα, πόσο σπουδαίο θα ήταν αν στη δολοφονία λ.χ. του Λαμπράκη η δίωξη δεν είχε περιοριστεί μόνο στα εκτελεστικά όργανα αλλά είχε συμπεριλάβει και όσους σχεδίασαν το έγκλημα. Με αυτή την έννοια, η δίκη της Χρυσής Αυγής είναι μια μεγάλη ευκαιρία, θα έλεγα μοναδική για τα ελληνικά δεδομένα.
Δεύτερον, προσωπικά έχω πειστεί πλήρως ότι, όπως έλεγε και ο Δημήτρης Ψαρράς στη συνέντευξή του στα προηγούμενα «Ενθέματα», «το κατηγορητήριο είναι συντριπτικό». Θα απευθυνθώ όμως σε όσους διατηρούν αμφιβολίες (και αναφέρομαι στους καλοπροαίρετους, όχι σε κρυπτοχρυσαυγίτικα σάιτ όπως το Defencenet που προχθές «ανακάλυπτε», πασίχαρο, ότι δήθεν δεν υπήρχε Τάγμα Εφόδου, και ο Ρουπακιάς κινήθηκε μόνος του). Το βασικό που σκέφτομαι είναι ότι ακόμα κι αν το κατηγορητήριο είχε ελλείψεις, κενά κλπ., ο ρόλος μας δεν θα ήταν να το παρατηρούμε. Ο ρόλος μας θα ήταν να εισφέρουμε όλες τις ικανότητες και γνώσεις μας (στον βαθμό που όλοι μας, νομίζω, συμφωνούμε στο ότι η Χρυσή Αυγή είναι μια εγκληματική οργάνωση) για να συμπληρώσουμε τα όποια κενά. Είναι η δεύτερη φορά που αναφέρω το όνομα του Δημήτρη Ψαρρά, αλλά είναι αναγκαίο. Ας σκεφτούμε πόσο όλη η ερευνητική του δουλειά (και του Ιού γενικότερα) και η Μαύρη Βίβλος συνετέλεσαν καθοριστικά στην τεκμηρίωση της ποινικής ευθύνης της Χρυσής Αυγής. Επίσης, η δουλειά της Πολιτικής Αγωγής του Αντιφασιστικού Κινήματος, του Δικτύου Καταγραφής Ρατσιστικής Βίας και πολλών άλλων. Ας πάρουμε ως παράδειγμα όλους αυτούς, και ας σκεφτούμε πώς μπορούμε να είμαστε χρήσιμοι, και όχι να ολοφυρόμαστε για το κατηγορητήριο που –ωχ, ωιμέ, φευ, τι πάθαμε– «δεν είναι δεμένο».
Τρίτον –και αυτή είναι η τελευταία αναφορά στον Δ. Ψαρρά– ναι μεν το κατηγορητήριο είναι αδιάσειστο, αλλά «τίποτα δεν έχει τελειώσει». Έχουμε πολλούς λόγους να είμαστε ανήσυχοι για την έκβαση της δίκης ή την απόπειρα δημιουργίας μιας «σοβαρής Χρυσής Αυγής». Και όσα έρχονται στο φως της τελευταίες μέρες (περί Μπαλτάκου, για ενδεχόμενη αλλαγή του άρθρου 187 του Ποινικού Κώδικα, με βάση την οποία τα κακουργήματα θα γίνουν πλημμελήματα και η ηγεσία της Χρυσής Αυγής θα αποφυλακιστεί) εντείνουν την ανησυχία. Γνωρίζουμε μόνο την κορυφή του παγόβουνου (για τις σχέσεις ΝΔ-Χρυσής Αυγής, τα ερείσματα των νεοναζί στο κράτος, στη δικαιοσύνη και στο σύστημα εν γένει), και έχουμε κάθε λόγο να είμαστε ανήσυχοι, ακόμα και θορυβημένοι. Ωστόσο αυτή η ανησυχία δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε μια μοιρολατρία (ενίοτε πασπαλισμένη με μπόλικη δόση αντικρατισμού), ή περισπούδαστες αναλύσεις του τύπου ότι αφού η κυβέρνηση είναι ακροδεξιά, αφού οι δικαστές είναι αυτοί που είναι, τότε ασφαλώς θα πέσουν «στα μαλακά» ο Μιχαλολιάκος και η παρέα του.
Προτείνω ακριβώς το αντίθετο. Ας κλείσοΦωτογραφία: Epoca Libera (www.epocalibera.com) υμε ένα λεπτό τα μάτια, και ας αναλογιστούμε τι θα σημάνει μια αθώωση του Μιχαλολιάκου (για την κοινωνία μας, για τη δημοκρατία, για τους μετανάστες, αλλά κhttp://enthemata.wordpress.com/2014/09/21/zei/αι για το δίκαιο και τη δικαιοσύνη). Και αφού φρίξουμε επαρκώς, αμέσως μετά ας σκεφτούμε –όχι για ένα λεπτό, αλλά για πολλή ώρα– τι μπορούμε να κάνουμε για να είναι το αποτέλεσμα της δίκης εκείνο που πρέπει. Και αυτό σημαίνει πολύ συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και καθήκοντα: δημοσιότητα της δίκης, ενημέρωση του διεθνούς κοινού, πλαισίωση και υποστήριξη της πολιτικής αγωγής (ηθική, πρακτική και υλική), κινηματική δράση. Και κυρίως όχι απάθεια και παρατήρηση — ακόμα και εμβριθή.
http://enthemata.wordpress.com/2014/09/21/zei/
Αναρτήσεις
.jpg)
