Όταν Πρέντραγκ Πάσιτς ήταν ακόμα παιδί, η Βοσνία ήταν ένα μέρος ειρηνικό και πολυπολιτισμικό. Αλλά με την έναρξη του πολέμου άλλαξε και ο κόσμος του Πάσιτς ήρθε τα πάνω κάτω.
Παρά τον πόλεμο, ο Γιουγκοσλάβος διεθνής παίκτης αποφάσισε να παραμείνει στο Σαράγεβο, διακινδυνεύοντας τη ζωή του, με σκοπό να κάνει τα παιδιά να χαμογελούν. Όπως αναφέρει ο ίδιος, η χώρα του έχει μεγάλη αγάπη και ιστορία γύρω από το ποδόσφαιρο. Έτσι, κατά τη διάρκεια του πολέμου, βλέποντας τα παιδιά που υπέφεραν και τα σχολεία που δε μπορούσαν να λειτουργήσουν εύρυθμα, αποφάσισε να κάνει μια ραδιοφωνική ανακοίνωση, στην οποία είπε σε όλους ότι θα άνοιγε ένα σχολείο ποδοσφαίρου. Την πρώτη μέρα, εμφανίστηκαν 300 παιδιά για να εγγραφούν. Ήταν μια μεγάλη έκπληξη για εκείνον, αλλά σύντομα κατάλαβε ότι το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός γενικότερα, είναι απίστευτα ισχυρός.
Ανακαλώντας την πρώτη μέρα λειτουργίας του σχολείου, ο Πάσιτς δηλώνει ότι δε θα τη ξεχάσει ποτέ. Για τον ίδιο ήταν ένα μέρος γεμάτο όνειρα. Τα παιδιά που προέρχονταν από διαφορετικές κοινότητες, αν και ήταν περιτριγυρισμένα από το μίσος και το θάνατο, μέσα στο σχολείο μπορούσαν να νιώσουν ασφαλή και να ονειρευτούν ένα καλύτερο αύριο.
Όπως σημειώνει στο τρίτο μέρος του αφιερώματος «Football Rebels» ο Έρικ Καντονά, το σημαντικότερο ήταν ότι το σχολείο δεχόταν παιδιά από όλες τις κοινότητες του Σαράγεβο, όπως γινόταν και πριν τον πόλεμο. Εκεί μπορούσαν να παίξουν ποδόσφαιρο, φορώντας την ίδια φανέλα και απαρτίζοντας μια ομάδα. Αν και έξω από το σχολείο κυριαρχούσε το μίσος και οι πατεράδες τους πολεμούσαν ο ένας εναντίον του άλλου, τα παιδιά στο σχολείο του Πάσιτς ήταν ένα σύνολο, μια γροθιά.
Διαβάστε επίσης:
Ο Σόκρατες και η Δημοκρατία των Κορίνθιανς
Ντιντιέ Ντρογκμπά ο ειρηνοποιός
«Απ’ έξω, μπορούσαμε να ακούσουμε βομβαρδισμούς και πυροβολισμούς, ενώ μερικοί από τους γονείς των παιδιών ήταν μέλη αντιμαχόμενων στρατών. Εντούτοις, λόγω της δύναμης του ποδοσφαίρου, όλοι κατάφεραν να παίξουν ειρηνικά και ομαδικά. Δεν υπήρχε καν ένταση στον αγωνιστικό χώρο. Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν το μίσος. Η άποψή τους ήταν ότι ήμασταν όλοι το ίδιο και δεν καταλάβαιναν γιατί υπήρχαν προβλήματα. Εμείς ενισχύσαμε την ιδέα αυτή μέσω της συλλογικής, ενωτικής φιλοσοφίας του αθλητισμού», είπε.
Επιπλέον, το σχολείο δε βοήθησε μόνο τα παιδιά αλλά και τον ίδιο τον Πάσιτς, καθώς δεν παραλείπει να ευχαριστήσει τους μαθητές του για τη δύναμη που το έδωσαν. Βλέποντας τους μικρούς ποδοσφαιριστές να κάνουν όνειρα και να είναι ευτυχισμένοι, πίστεψε ότι τέτοια συναισθήματα μπορούν να απαλείψουν το μίσος. Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτό ήταν που τον ενθάρρυνε να συνεχίσει παρά τις φρίκες του πολέμου.
Στα πλαίσια του ντοκιμαντέρ, ο Πάσιτς έδωσε και μια συνέντευξη στο Al Jazeera, στην οποία αποκάλυψε ότι αρχικά του ήταν πολύ δύσκολο να μιλήσει για την ιστορία του. Αλλά όταν είδε μια ταινία στο Παρίσι σχετικά με σπουδαίους ποδοσφαιριστές που προσπάθησαν να κάνουν πολύ θετικά πράγματα και εκτός γηπέδου, αποφάσισε ότι ήταν πολύ σημαντικό να μάθει ο κόσμος ότι κάποιοι αθλητές προσπαθούν να κάνουν κάτι ωφέλιμο για τους δικούς τους ανθρώπους στις χώρες καταγωγής τους. Αυτό ήταν που τον ενέπνευσε να λάβει μέρος στη σειρά «Football Rebels» και να ξετυλίξει τη δική του ιστορία.
Υπογραμμίζει, επίσης, ότι η ιστορία του αφορά στο τρόπο με τον οποίο τα παιδιά αντιμετώπισαν τον πόλεμο στη Βοσνία και στο πως ένα σχολείο ποδοσφαίρου στο Σαράγεβο προσπάθησε να κάνει κάτι θετικό και ελπιδοφόρο, τη στιγμή που όλα γύρω κατέρρεαν.
Παράλληλα, αναφέρθηκε και στην επίδραση του πολέμου στη φιλοσοφία των ανθρώπων, και έδωσε το παράδειγμα του πολιτικού και πρώην ψυχολόγου της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου, Ράντοβαν Κάρατζιτς. Σχολιάζοντας την αλλαγή που είδε σε εκείνον μετά την έναρξη του πολέμου, είπε: «πριν τον πόλεμο, ο Κάρατζιτς, ως ψυχολόγος, δίδαξε σε μένα και στους υπόλοιπους 24 διαφορετικούς παίκτες, πώς να παίζουμε μαζί ως μία ομάδα. Μας δίδαξε ότι μόνο όταν παίζουμε σαν ένα σώμα, μπορούμε να είμαστε επιτυχής. Ωστόσο, αφού ο Κάρατζιτς μπήκε στην πολιτική, με σόκαρε γιατί είδα έναν άντρα που μιλούσε μόνον για μία θρησκεία, για ένα λαό. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι οι Σέρβοι σκότωναν αλλοεθνείς.»
Παρόλα αυτά, δεν έχασε την πίστη του στην ενότητα και παραμένει περήφανος για τη χώρα του, την οποία λέει ότι δε θα μπορούσε να εγκαταλείψει ποτέ, επειδή εκεί βρίσκονται οι άνθρωποι που τον βοήθησαν να γίνει αστέρι ποδοσφαίρου.
Καθοριστικό ρόλο σε αυτό το τρόπο σκέψης έπαιξε το γεγονός ότι ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο σε πολύ νεαρή ηλικία και είχε πολλές ευκαιρίες να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, βλέποντας άλλες χώρες, άλλους ανθρώπους και άλλες θρησκείες. Προσθέτει μάλιστα ότι, «σε ορισμένες χώρες, είδα μόνο εκκλησίες. Σε άλλες είδα μόνο τζαμιά ή μόνο συναγωγές. Αλλά μόνο στην πόλη μου, στο Σαράγεβο, είδα τα πάντα. Μέσα σε μόλις 400 μέτρα μπορούσα να ακούσω τους ήχους των τζαμιών, τις καμπάνες των εκκλησιών. Θα μπορούσα να δω Εβραίους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους, στο δρόμο τους προς τους τόπους λατρείας. Αυτό το θέαμα με έκανε να νιώθω πολύ χαρούμενος και πολύ υπερήφανος που η πόλη μου ήταν τόσο ανοικτή σε όλους. Το Σαράγεβο με έχει διαμορφώσει ως άνθρωπο, γιατί πιστεύω στην ενότητα».
Αναρτήσεις
.jpg)
