Του ΣΤΑΘΗ
Θα υπάρχει ζωή μετά τις εκλογές στις 17 Ιουνίου;
Το ερώτημα αυτό είχε εν πολλοίς τεθεί και στις εκλογές της 6ης Μαΐου
με διάφορους νεκρομάντεις να προφητεύουν τη συντέλεια της χώρας, αν ευρίσκονταν τινές σαλοί πολίτες να θέσουν εν αμφιβόλω το Αδιαπραγμάτευτον του Μνημονίου.
Κι όμως, όχι μόνον υπήρξε ζωή μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, αλλά η ζωή αυτή έβαλε ένα τέλος στην εποχή των δεινοσαύρων του δικομματισμού, κλονίζοντας για πρώτη φορά μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, όχι μόνον το αστικό σύστημα εξουσίας, αλλά και την παντοδυναμία των επιλογών του.
Η τελευταία μεγάλη πολιτική επιλογή του αστικού συστήματος στην Ελλάδα ήταν το μεν να αποδεχθεί το δε να συνεργήσει στο σκλάβωμα της χώρας.
Παραδίδοντας (κι αν θέλετε προδίδοντας) τον λαό της Ελλάδας λάφυρο στους αλλοδαπούς κι εγχώριους τοκογλύφους.
Αυτή η πολιτική επιλογή της αστικής τάξης στην Ελλάδα καθώς και των συμμάχων – προστατών τηςαπ’ το εξωτερικό συνετρίβη στις εκλογές του Μαΐου.
Από πλευράς του ελληνικού λαού, των εργαζομένων, των γεωργών, των επιστημόνων, των νέων κι όλων όσων έχουν περιθωριοποιηθεί πριν και κατά την κρίση, το ερώτημα είναι αν με τις εκλογές της 17ης Ιουνίου θα αρχίσει μια νέα εποχή των ανθρώπων ή αν θα επιστρέψουμε στηνεποχή των δεινοσαύρων.
Από πλευράς αστικής τάξης το ερώτημα των επόμενων εκλογών παραμένει το ίδιο: αν θα συνεχίσει η χώρα να είναι Φόρου Υποτελής σε εκείνους τους ξένους Δυνάστες που εξασφαλίζουν στουςημεδαπούς Δυνατούς ολίγα ψίχουλα πλούτου - τόσον πατριώτες είναι...
Και τα μέσα τα οποία μετέρχεται αυτή η όχι και τόσο εθνική αστική τάξη είναι τα ίδια ακριβώς με εκείνα που χρησιμοποίησε στις πρόσφατες εκλογές!
Πλήθος νεκρομάντεων και σπλαχνοσκόπων έχουν ανέβει ξανά στους μιναρέδες κι ωρύονται πάλι για το «τέλος της χρηματοδότησης». Αλλόφρων ο κύριος Σταύρος κύριος Ψυχάρης μάς καλεί αυτοπροσώπως από το Βήμα της Κυριακής «να ψηφίσουμε ΠΑΣΟΚ», ενώ ο υιός Ψυχάρης μάς καλεί από διαφημιστικές καταχωρήσεις στην ίδια εφημερίδα να ψηφίσουμε Ν.Δ.
Πιο νεκρωτικός ο κ. Πάγκαλος, σαν ντεθ μέταλ γκρανκάσα, βροντοκοπά και λέει ότι «ο ελληνικός λαός έχει αυτοκτονήσει τουλάχιστον τρεις φορές ως τώρα, το 1897, το 1922, το 1945» κι ως φαίνεται με τον «παλαιοκομμουνιστικό λόγο του Τσίπρα» που «οραματίζεται την επάνοδο στον Σταλινισμό», πάει να αυτοκτονήσει για μιαν ακόμα φορά...
(Γνωστός ο Πάγκαλος! μιλάει για αυτοκτονίες απευθυνόμενος σε μια κοινωνία όπου η πολιτική του κόμματός του, καθώς και της Ν.Δ., έχει προκαλέσει πλήθος αυτοκτονιών) – έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν.
Πιο κομψά, αλλά στην ίδια γραμμή ο κ. Πρετεντέρης διαπιστώνει ότι: «Κανείς δεν φταίει του λαού αν του αρέσει να παραμυθιάζεται από πλανόδιους θαυματοποιούς» - σε λίγο, θα ζητήσει κι αυτός απ’ τους πολίτες να «διορθώσουν την ψήφο τους». Αλλοιώς η κυρία Λαγκάρντ θα εκλέξει άλλον λαό.
Οντως, τα πράγματα είναι σοβαρά, «όταν ο Ελλην μουσουλμάνος βουλευτής Ιλχαν Αχμέν φεύγει από την κυρία Ντόρα Μπακογιάννη και πάει στον κ. Κουβέλη, τότε τα πράγματα είναι πάρα πολύ σοβαρά», όπως λέει και η θεία μου η Φωτούλα (της γνωστής συνιστώσας θεία Φωτούλα η οποία προκαλεί σύγχυση στη Ντόρα, τον Αντωνάκη και τον Μπενύτο για τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ περί τη Ζήμενς, τις μίζες, τον κ. Τσουκάτο και το τσεκούρι του κ. Βορίδη)
Ομως, ας σοβαρευτούμε! όταν ο κ. Σαμαράς καλεί σε πανστρατιά και κάνει τη Ν.Δ. κάτι σαν ΕΡΕ του Βορίδη με κάτι από Μάγισσα ντε Σπελ Ντόρα, όταν ο ΔΟΛ έχει βγάλει τα μεγάλα μαχαίρια, όταν κορυβαντιά η μαύρη προπαγάνδα και στον χορό των καταραμένων χορεύουν αντάμα Μπενύτο, Λαγκάρντ, Μέρκελ, Μπόμπολας και Mega, όταν έχει ανακληθεί στα όπλα εκ νεοφιλελεύθερων δεινοσαύρων ο κ. Μάνος, όταν η Ιερά Συμμαχία Σόϊμπλε, Μπαρόζο, ΣΕΒ, Αλαφούζων, όταν όλοι αυτοί συστρατεύονται για να... σώσουν την Ελλάδα που οι ίδιοι ακριβώς κατέστρεψαν, τότε το πρόβλημά μας δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε όσες άλλες δυνάμεις τούς αντιστρατεύονται, αλλά αν ο ΣΥΡΙΖΑ και αυτές οι άλλες δυνάμεις έχουν τις θέσεις και την ισχύ που χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν αυτό το Μαύρο Μέτωπο. Για να του αντισταθούν και να το ανατρέψουν.
Αυτήν τη στιγμή υπάρχει μέτωπο! υπάρχουν χαρακώματα! υπάρχει «Βερντέν»! Ο καθένας διαλέγει τη θέση του: με τον Σόϊμπλε, τη Ντόρα, τους κομμένους μισθούς; την πεθαμένη αγορά, ταπεινασμένα παιδιά, τη σκλαβωμένη Ελλάδα; διαλέγουμε τον ασφαλή και προαναγγελθέντα θάνατο μέσα στο Μνημόνιο ή διαλέγουμε την αντίσταση; Την ελπίδα να μην είναι όλα χαμένα, το ρίσκο έστω, ότι, συν Αθηνά και χείρα κίνει, κάτι ή όλα μπορούν να αλλάξουν.
Δεν είναι αυτή η επιλογή μια επιλογή του καναπέ. Είναι επιλογή που συνεπάγεται συμμετοχή κιαγώνα. Δεν έχει να κάνει μόνο με τα κόμματά μας, τη στρατηγική τους και την τακτική τους. Εχει να κάνει με εμάς...
Αναρτήσεις
