Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας ήταν πολύ νέος για να θυμάται τη χούντα, καθώς γεννήθηκε όταν εκείνη έπεφτε.
Όμως η γλώσσα του κόμματός του εγείρει κάποια σημαντικά ιστορικά ερωτήματα για το τι συνέβη στην πολιτική, τη δημοκρατία και την ιδέα της διεθνούς συνεργασίας, γράφει στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ο ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ.
«Ηταν στην Ευρώπη, πριν από δύο αιώνες, που εμφανίστηκε η ιδέα ότι ο κόσμος μπορεί να κυβερνηθεί», παρατηρεί. «Ο βρετανός φιλόσοφος Τζέρεμι Μπένθαμ επινόησε τον όρο "διεθνής" που άρχισε να χρησιμοποιείται στις δεκαετίες μετά την ήττα του Ναπολέοντα».
Μετά τον Β' Παγκόσμιο οι αντιφασίστες στην Ευρώπη ήλπισαν ότι μια συνομοσπονδία θα φέρει την ειρήνη στην ήπειρο.
«Οι αρχές της ΕΕ λοιπόν αντικατοπτρίζουν την εμμονή στην παλιά ιδέα ότι η διεθνής συνεργασία είναι η καλύτερη εγγύηση για την ευημερία των εθνών. Οι πρώτες δεκαετίες της κοινής αγοράς συνέπεσαν όχι μόνο με άνευ προηγουμένου ενίσχυση της παραγωγικότητας και της ανάπτυξης σε όλη τη Δ. Ευρώπη, αλλά ταυτόχρονα με σημαντικό περιορισμό στις ανισότητες και αύξηση των δαπανών για την κοινωνική πρόνοια. Αυτά τα επιτεύγματα φαντάζουν σήμερα σαν να ανήκουν σε ένα νεολιθικό παρελθόν. Τα τελευταία 25 χρόνια πολλά από αυτά καταργήθηκαν από τεχνοκράτες, μάνατζερ του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος, οι οποίοι μετά το πετρελαϊκό σοκ του 1970, πίστεψαν πως η διεθνής ευημερία και σταθερότητα εξαρτάται από την πλήρη απελευθέρωση στις κινήσεις των κεφαλαίων.
Αυτό είχε όμως και συνέπειες. Κοινοβούλια εντός της ευρωζώνης, υποχρεούνται πλέον να παραχωρούν εξουσία σε μη αιρετούς κεντρικούς τραπεζίτες και γραφειοκράτες.
Αρα το διακύβευμα της κρίσης είναι πέραν των συνεπειών από την έξοδο της Ελλάδας, πέραν ακόμα και από το μέλλον της ίδιας της ΕΕ. Η κρίση έχει θέσει ερωτηματικά ακόμα και για το εάν ο κόσμος μπορεί να κυβερνηθεί».
Αναρτήσεις
.jpg)
