Γερμανικές επανορθώσεις: …ιδού και το πήδημα!

 

από Άρδην - Ρήξη 

του Γιάννη Χαραλαμπίδη από το radiome.gr

Εκ προοιμίου γνωρίζω καλώς πόσο δυσάρεστος θα γίνω. Αλλά τα όρια ανοχής μου στην υποκρισία και τη σπέκουλα φαίνεται ότι όσο περνούν τα χρόνια γίνονται στενότερα. Η -άστοχη ίσως και μάλλον άνευ αντικειμένου, αλλά οπωσδήποτε θεσμική και εθιμοτυπική- επίσκεψη του Προέδρου της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Φρανκ Βάλτερ Στάινμαϊερ στην Ελλάδα έγινε αφορμή για να επανέλθει στο προσκήνιο το ζήτημα των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων.

Πέρα όμως από τα τετριμμένα, δεν γίνεται να μην τεθεί το ερώτημα, γιατί αφού το ζήτημα των επανορθώσεων παραμένει ζωντανό, και πρέπει να παραμένει κατά την άποψή μου, γιατί η Ελλάδα δεν κάνει κάτι για αυτό, αλλά αρκείται στο να το θυμίζει απλά σε διάφορους τόνους και με διάφορες αφορμές; Γιατί δεν επιλέγει μια στρατηγική διεκδίκησης πέρα από την ρηματική υπενθύμιση; Υπάρχει, αλήθεια, κάποιος που πιστεύει ότι η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας θα μεταβάλει ξαφνικά την πάγια εδώ και δεκαετίες πολιτική της και θα προχωρήσει σε διμερή διαπραγμάτευση για να ρυθμίσει το ζήτημα; Προφανώς και δεν υπάρχει καμία περίπτωση.

Οπότε τι εξυπηρετεί αυτή η τακτική της υπενθύμισης αν δεν καταλήγει ποτέ σε ένα δια ταύτα; Γιατί δεν επιλέγεται η σταδιακή διεκδίκηση από την ισχυρότερη νομικά προς την πιο αμφιλεγόμενη αξίωση; Γιατί τότε θα πρέπει υποχρεωτικά να στραφεί η ελληνική κυβέρνηση στο κατοχικό δάνειο, το οποίο όμως δεν προσφέρει ιδιαίτερα επικοινωνιακά οφέλη, τουλάχιστον όχι όσα οι αποζημιώσεις των καταστροφών. Και φυσικά η διεκδίκηση του αναγκαστικού δανείου πρέπει να γίνει αποκλειστικά μέσω της δικαστικής οδού.

Οφείλει δηλαδή η όποια ελληνική κυβέρνηση θεωρεί όντως τις επανορθώσεις σοβαρό ζήτημα και το βάζει στο προσκήνιο, να κάνει κάτι περισσότερο από το να το αναφέρει μπροστά στα μέσα ενημέρωσης. Και αυτό το κάτι σημαίνει την προσφυγή σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο για την συντεταγμένη απαίτηση του δανείου, βάσει των πολύ ισχυρών ελληνικών επιχειρημάτων που υπάρχουν ήδη.

Μέχρι να δούμε κάτι τέτοιο, η περιοδική δημόσια ανακίνηση του ζητήματος γίνεται για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης και ως τέτοια πρέπει να αξιολογείται. Από τέτοια πράγματα όμως έχουμε βαρυστομαχιάσει, τα σοβαρά είναι που μας λείπουν. Και κυβέρνηση που θα ασχοληθεί με το θέμα αυτό σοβαρά, είτε για να το προχωρήσει είτε για να το κλείσει, δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Πώς το λένε… “οι λαοί έχουν τις ηγεσίες που τους αξίζουν”; Κάπως έτσι. Και πάλι καλά να λέμε δηλαδή.