Το έτος 2015 ήταν το πιο επικίνδυνο από το τέλος της ΕΣΣΔ το 1991. To 2016 είναι πιθανό να είναι ακόμη χειρότερο. Ήδη νέες περιοχές βρίσκονται σε κρίση, όπως η περίπτωση της Βόρειας Κορέας και η αντιπαράθεση του Ιράν με τη Σαουδική Αραβία, η σοβαρή κρίση μεταξύ της Ρωσίας και της κυβέρνησης Ερντογάν ή της επιστροφής του Θείου Σαμ στη Νότια Αμερική.
Αυτό το τελευταίο έτος της θητείας του Μπαράκ Ομπάμα σημαδεύεται από πάρα πολλές συγκρούσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν πλέον την εμπιστοσύνη ούτε των συμμάχων τους ούτε των αντιπάλων τους. Χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα έχουν καταστεί σημαντικοί γεωστρατηγικοί ανταγωνιστές, ενώ η Δύση βρίσκεται σε κρίση καθώς δεν έχει πλέον τα μέσα για την πραγματοποίηση των φιλοδοξιών της. Ο Μπαράκ Ομπάμα θα αφήσει ως κληρονομιά ίσως τις συγκλίσεις με το Ιράν και την Κούβα, αλλά και πάλι, δεν είναι εγγυημένο οριστικά τίποτα. Πάνω απ' όλα θα αφήσει πίσω του την εφαρμογή της αποκαλούμενης στρατηγικής του χάους.
Η στρατηγική του χάους είναι μια νεοσυντηρητική αντίληψη που επιδιώκει τη δημιουργία χάους (αποσυσσωμάτωσης, διαίρεσης) στο όνομα των στρατηγικών συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών σε χώρες που δεν αποτελούν μέρος της συνηθισμένης ζώνης επιρροής τους. Εδώ έχουμε τον λεγόμενο "πληρεξούσιο πόλεμο". Ο πληρεξούσιος πόλεμος (πόλεμος δι' αντιπροσώπου), που ασκήθηκε μέχρι σήμερα από τον Zbigniew Brzezinski δεν επιτυγχάνει πάντα, όπως μπορεί να δει κανείς στη Συρία, όπου ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ερντογάν προσπαθεί να αποκαταστήσει την επιρροή της χώρας του στα επίπεδα της Πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κάτι που αντιτίθεται στα αυτοκρατορικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών και τη νέα παγκόσμια τάξη.
Επίσης, η Σαουδική Αραβία με την ισχύ των 56.700.000.000 δολαρίων στρατιωτικό προϋπολογισμό το 2015, θέλει να είναι η κυρίαρχη περιφερειακή δύναμη απέναντι στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν. Οι τεράστιες οικονομικές δυνατότητες της ΣΑ της επιτρέπουν να επιβάλει το Ισλάμ Ουαχάμπι και πέρα από τη Μέση Ανατολή. Στην Ασία, την Αφρική και την Ευρώπη, όλο και περισσότεροι ιμάμηδες κηρύττουν το όνομα αυτού του literalist Ισλάμ σε τζαμιά χτισμένα με τη Σαουδική χρηματοδότηση. Ο Ουαχαμπισμός (αραβικά: وهابية, Wahhābiya) αποτελεί θρησκευτικό κίνημα του σουνιτικού Ισλάμ. Έχει περιγραφεί ποικιλοτρόπως ως υπερσυντηριτικό, φονταμενταλιστικό, πουριτανικό, ισλαμικό μεταρρυθμιστικό κίνημα, με σκοπό την αποκατάσταση της καθαρής μονοθεϊστικής λατρείας (ταουχίντ). Οι υποστηρικές του κινήματος συχνά αντιτίθενται στον όρο «Ουαχαμπισμός» θεωρώντας τον υποτιμιτικό και προτιμούν να αποκαλούνται Σαλαφιστές ή μουαχίντ.
Ο Ουαχαμπισμός πήρε την ονομασία του από έναν κήρυκα και λόγιο του δέκατου όγδοου αιώνα, τον Μουχάμαντ ιμπν Αμπντ αλ-Ουαχάμπ (1703-1792). Αυτός ξεκίνησε ένα κίνημα αφύπνισης στην απομακρυσμένη, αραιοκατοικημένη περιοχή του Νατζντ, και σύναψε συμφωνία με τον τοπικό ηγέτη Μουχάμαντ μπιν Σαούντπροσφέροντάς του πολιτική υπακοή και δίνοντας την υπόσχεση ότι η προστασία και διάδοση του κινήματος Ουαχάμπι θα σήμαινε «εξουσία και δόξα» γι’ αυτόν. Η συμμαχία μεταξύ των οπαδών του ιμπν Αμπντ αλ-Ουαχάμπ και των διαδόχων του Μουχάμαντ μπιν Σαούντ (ο Οίκος του Σαούντ) αποδείχθηκε ότι είναι μια μάλλον ανθεκτική συμμαχία. Ο Οίκος του μπιν Σαούντ συνέχισε να διατηρεί την πολιτικο-θρησκευτική συμμαχία του με τη σέχτα Ουαχάμπι για τα επόμενα 150 χρόνια, μέσα από την τελική διακήρυξη του Βασιλείου της Σαουδικής Αραβίας το 1932, και στη συνέχεια, αργότερα, ως τη σύγχρονη εποχή. Σήμερα οι διδασκαλίες του Μουχάμαντ ιμπν Αμπντ αλ-Ουαχάμπ είναι χρηματοδοτούμενες από το κράτος και αποτελούν την επίσημη μορφή του σουνιτικού Ισλάμ στη Σαουδική Αραβία του 21ου αιώνα.
Ο Μπαράκ Ομπάμα, όμως, δεν ασκεί πλέον αδιαμφισβήτητη επιρροή επί των «πληρεξουσίων» του. Ακόμη και ορισμένες αμερικανικές υπηρεσίες, όπως η CIA ή το Πεντάγωνο τέτοιες στιγμές είναι πέραν του προεδρικού ελέγχου στο πλαίσιο της σχετικής αυτονομίας τους.
Το πρώτο θύμα της στρατηγικής του χάους είναι η Σομαλία, η οποία πάνω από είκοσι χρόνια βρίσκεται σε μία κατάσταση απορρύθμισης.
Η ειρηνική σέκτα Σούφι του Ισλάμ η οποία παραδοσιακά κυριαρχούσε στη Σομαλία, αντικαθίσταται από τη σέκτα του Ουαχαμπισμού (Wahhabism), που, όπως είδαμε, χρηματοδοτείται από την Σαουδική Αραβία.
Η Σομαλία είναι πλέον το ιδανικό μέρος όπου εδρεύουν πειρατές της Αραβικής θάλασσας, τρομοκράτες της Αλ Κάιντα και τρατόπεδα εκπαίδευσής τους.
Ό,τι συνέβη στη Σομαλία έλαβε χώρα στη συνέχεια και στη Λιβύη. Μετά τη διάλυση του στρατού του καθεστώτος του Μουαμάρ Καντάφι, δεν υπάρχει καμία διοικητική ή εθνική κυβέρνηση που να καλύπτει το σύνολο της χώρας. Το μεγαλύτερο μέρος της χώρας ελέγχεται από οπλισμένες παρακρατικές συμμορίες, ενώ η διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση μόνο εν μέρει ελέγχει τη Βεγγάζη(κυβέρνηση του Τομπρούκ), ενώ η Τρίπολη ελέγχεται από αντιφρονούντα που πρόσκειται στη Μουσουλμανική Αδελφότητα.
Εν προκειμένω, οι «πληρεξούσιοι» υποστηρίζουν αντίπαλα στρατόπεδα. Η Αίγυπτος και τα Εμιράτα υποστηρίζουν την κυβέρνηση του Τομπρούκ. Η Τουρκία και το Κατάρ στηρίζουν την κυβέρνηση της Τρίπολης! Την ίδια στιγμή οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους και οι αντάρτες της Σύρτης συγχωνεύονται.
Η επιδείνωση της κατάστασης στη Λιβύη έχει πλέον σοβαρές συνέπειες για όλους τους γείτονές της που φοβούνται μια μετάδοση του χάους στη χώρα τους. Η Λιβύη έχει γίνει ένας τόπος αναχώρησης των Αφρικανών μεταναστών προς τη νότια Ευρώπη.
Οι τρομοκρατικές ομάδες που έχουν τη βάση τους στη Λιβύη έχουν γίνει μια απειλή για την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια ασφάλεια. Η κατάσταση στην περιοχή είναι σήμερα τόσο συγκεχυμένη ώστε μια διεθνής στρατιωτική αποστολή υπό γαλλο-αμερικανική διεύθυνση θεωρείται αναγκαία για την αποκατάσταση της τάξης στη χώρα.
Το ίδιο χάος επιχειρήθηκε να επιβληθεί στη Συρία αλλά ο Πούτιν απέτρεψε την κατάρρευση του Άσαντ.
Το ίδιο συνέβη και στην Ουκρανία. Οι δείκτες είναι στο κόκκινο και το 2016 μπορεί να είναι η χρονιά της κατάρρευσης της χώρας.
Όλα αυτά οδηγούν στη διαπίστωση ότι η στρατηγική του χάους θα κοστίσει ένα αστρονομικό ποσό στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τελικά, το χάος προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο χάος. Η επέκταση του Ουαχαμπισμού (Wahhabism) είναι μια θανάσιμη απειλή. Χιλιάδες ισλαμιστές μαχητές είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους σε επιθέσεις αυτοκτονίας στο όνομα του Ισλάμ κατά το ανάλογο των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους.
Ο κίνδυνος, ωστόσο, είναι αλλού. Οι πρόεδροι Ομπάμα, Πούτιν και Ολάντ φαίνεται ότι έχουν αρκετή ψυχραιμία για να μην φτάσει η κατάσταση σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή, αλλά τι γίνεται με τους άλλους παράγοντες αυτής της ανθρώπινης τραγωδίας;
Υπάρχει το υπερμεγέθες Εγώ ενός Ρετζέπ Ερντογάν, ο οποίος πολλαπλασιάζει τις προκλήσεις, όπως η αποστολή εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών προς την Ευρώπη, η κατάρριψη του ρωσικού στρατιωτικού αεροσκάφους SU-24, η αγορά πετρελαίου από το Ισλαμικό Κράτος ή η ανάπτυξη τουρκικών στρατευμάτων στο Ιράκ.
Υπάρχει ένας Βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας που έχει ανάλογες φιλοδοξίες και παίζει το γεωπολιτικό παιγνίδι της μειωμένης τιμής του πετρελαίου (σε συνεργασία με τις ΗΠΑ) που στραγγαλίζει τη Βενεζουέλα και επιχειρεί να «χτυπήσει» τη Ρωσία. Επίσης, αντιπαρατίθεται με το Ιράν για την θρησκευτική και πολιτική ηγεμονία στην περιοχή
Και μέσα σ’ όλα αυτά υπάρχουν οι ανεξέλεγκτοι Ουκρανοί εθνικιστές ικανοί να πυροδοτήσουν ένα νέο πραξικόπημα στην Ουκρανία αλλά και οι ολιγάρχες που προστατεύονται από τη δική τους πολιτοφυλακή. Όλα αυτά μπορεί να οδηγήσουν σε έναν πολύ ευρύτερο εμφύλιο πόλεμο.
Υπάρχει, επίσης, το Ισλαμικό κράτος που κανείς δεν ξέρει πόσο μακριά είναι σε θέση να επεκτείνει χαλιφάτο του.
Οι προκλήσεις όλων αυτών των δυνάμεων μπορεί να προκαλέσουν ανακλαστικές απαντήσεις της μίας ή της άλλης παγκόσμιας δύναμης, δημιουργώντας ευρύτερους κινδύνους που δεν τολμούμε καν να φανταστούμε.
Συμπέρασμα: Πολλές μεγάλες δυνάμεις τις Δύσης και πρωτίστως οι ΗΠΑ κινούνται με βάση τη στρατηγική του χάους και τους «πληρεξουσίους» τους, ανοίγοντας το κουτί της Πανδώρας. Βέβαια, η στρατηγική του χάους συνοδεύεται με το πολιτισμικό μοντέλο τόσο των ΗΠΑ όσο και των «βασικών πληρεξουσίων». Έτσι
Οι Ηνωμένες Πολιτείες επιδιώκουν να επιβάλουν τον «αμερικανικό τρόπο ζωής» στον κόσμο, αναγνωρίζοντας πάντως, εσχάτως, την πολυπολικότητα του κόσμου. Η Δύση γενικά προβάλει στο πολιτικο-οικονομικό πεδίο τον νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος μαζί με τον κότινο του θριάμβου του κρατάει και τα σκήπτρα της απανθρωπιάς.
Στο πεδίο του Ισλάμ, εκτός από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού κράτους, έχουμε και το επίσης απάνθρωπο Ισλάμ Ουαχάμπι που κύριος εξαγωγέας του είναι η Σαουδική Αραβία.
Τέλος στο ευρωπαϊκό πλαίσιο της στρατηγικής του χάους θάλλουν οι ρατσιστικές θεωρίες του ναζισμού που επανεμφανίστηκε στην Ευρώπη και ειδικά σε χώρες όπου υπάρχει μία νοσταλγία για το αυτοκρατορικό παρελθόν τους (Αυστροουγγαρία αλλά και Μεγάλη Βρετανία).
*Χάος χρησιμοποιείται εδώ με την έννοια της διαταραχής ή η έλλειψη συνοχής μεταξύ των στοιχείων. http://www.larousse.fr/dictionnaires/francais/chaos/14662
*Σουφισμός στην Αφρική. http://www.lemonde.fr/afrique/article/2015/03/04/le-soufisme-un-rempart-a-la-barbarie-des-extremistes_4587212_3212.html
Αναρτήσεις
.jpg)
